ارتباط دوستانه با غيرخودي اگر با هدف، دلسوزي معنوي نسبت به آنها باشد بعد از آن كـه بـاطـل بـودن آنـان نمايان شده، كاري بي فايده است و اگر هدف، بهره مندي از تـوانـمـندي هاي مادّي آنان باشد، باز كاري بيهوده است چون آنان هيچ كمكي به مسلمانان نمي كنند.

مـَا كـَانَ لِلنَّبـِيِّ وَالَّذِيـنَ اَّمـَنـُوا أَن يـَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُوْلِي قُرْبَي مِن بَعْدِ مَاتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ [1] .

براي پيامبر(ص) و مؤمنان شايسته نبود كه براي مشركان (از خداوند) طلب آمرزش كنند، هـر چـنـد از نـزديـكـانشان باشند، پس از آن كه بر آنها روشن شد كه اين گروه اصحاب دوزخ انـد. (ايـن كـاري بـيـهـوده و آرزويـي نـابـجـاسـت؛ چـرا كـه مـشـرك بـه هـيـچ وجـه قابل آمرزش نيست).