اعتقاد به نبوت از ديگر معيارهاي تميز بين خودي و غير خودي عقيدتي است؛ اعتقاد به اين كـه خـداونـد سـبـحـان و حـكـيـم انـسـان هـايـي را بـرمـي گـزيـنـد و آنـهـا را بـا دلايـل و مـعـجـزات روشـن بـه عـنـوان فـرسـتـادگـان خـود بـه سـوي مـردم گسيل مي دارد، كه همان پيامبران باشند.

تـعـداد ايـن پـيـامـبـران افـزون بـر هـزاران نفر بوده و آخرين آنها پيامبر گرامي اسلام، حضرت محمّد بن عبدالله (ص) مي باشد.

خـاتـمـيّت پيامبر اسلام (ص) از مسائلي است كه همه مسلمانان از هر گروه و مذهبي به آن مـعـتـقدند. سرچشمه اين اعتقاد، به قرآن و روايات اسلامي باز مي گردد. آيه عمده اي كه به وضوح گواه بر اين معنا است آيه 40 سوره احزاب است. [1] در اين آيه مي فرمايد (محمد پدر هيچ يك از مردان شما نيست، ولي فرستاده خدا و خاتم پيامبران است و خدا همواره بر هر چيزي داناست).

خاتميّت بدين معناست كه ديگر پيامبر و شريعتي از سوي خداوند نخواهد آمد و دين اسلام از چـنـان جـامـعـيـّتـي برخوردار است كه پاسخگوي نيازهاي تمامي افراد بشر در تمامي اعصار مي باشد.