در زمـان ابـاعبدالله الحسين (ع) نيز بيشتر كساني كه در روز عاشورا جمع شدند و پسر پـيـامـبـر را بـه شـهـادت رسـانـدند، افراد ناداني بودند كه بازيچه دست عده اي منافق سودجو و رياست طلب قرار گرفتند. (عمر سعد) در روز تاسوعا سپاهيانش را با عنوان (جيش الله) ـ لشگر خدا ـ مخاطب ساخته و آنان را با بشارت به بهشت براي جنگ با امام (ع) تحريك و تشويق مي كند و به تعبير علامه شهيد استاد مطهري:

(وقـتـي مـقـدس احـمـق مي شود، اين جور از آب درمي آيد. يك عده قليلي منافق توانستند از تـوده هـاي مسلمان جاهل و احمق، لشگري انبوه عليه پسر پيامبر(ص) به وجود بياورند... خـود امام حسين (ع) متوجه نفاق و دورويي مردم عراق و كوفه بود و در روز عاشورا خطاب بـه لشـگـريـان (عـبيدالله بن زياد) مي فرمايد: شما ما را دعوت كرديد و ما آمديم... و حَشَشْتُم عَلَينا ناراً اِقتَدَحناها عَلي عَدُوِّنا وَ عَدُوِّكُم؛ آتشي كه براي نابودي دشمن شما و خود برافروختيم، شما اين آتش را عليه خود ما به كار مي بريد. سَلَلتُم عَلَينا سَيْفاً لَنا فِي ايمانِكُم؛ [1] و شمشيري كه ما به دست شما داديم ـ كه شمشير ايمان و اسلام است ـ با همان شمشير مي خواهيد ما را بكشيد.) [2] .

[1] البـتـه در بـعـضـي از نـسخ اين جمله به صورت (سَلَلْتُمْ عَلَيْنا سَيفاً لَنا فـي ايمانِکُم، شمشيري را که مطابق سوگند هايتان مي بايستي براي ياري ما از غلاف بيرون مي آورديد، به روي ما کشيديد) آمده است.

[2] مرتضي مطهري، مسئله نفاق، ص 29 ـ 31.