امام حسين (ع) به عنوان مصداقي از عمل به تكليف الهي مبني بر مبارزه با بدعت ها در دين، بـه دفاع از حريم دين پرداخت و از انگيزه هاي خويش، احياي دين و بدعت ستيزي را بر شمرد. از جمله در نامه اي كه به بزرگان بصره نوشت، چنين آمده است:

(اَدْعـُوكـُم اِلي كـِتـابِ اللّهِ وَ سـُنَّةِ نـَبـيِّهِ فـَاِنَّ السُّنَّةَ قـَدْ اُمـيـتـَتْ و الْبـِدْعـَةَ قـَد اُحِييَتْ) [1] .

شما را به كتاب خدا و سنت پيامبرش دعوت مي كنم. همانا سنت مرده و بدعت زنده شده است.

حـسـيـن بـن علي (ع) براي نشان دادن اينكه آنچه حاكم و ساري است، اسلام پيامبر نيست، جـز بـا كـلامـي از جان و خطي از خون نمي توانست كاري كند. شهادت مظلومانه اش براي نجات دين بود. در سخن زيبايي از حضرت امام خميني (قدس سره) مي خوانيم:

(مـا بـايـد سـعـي كـنـيـم تـا حـصـارهـاي جـهـل و خـرافـه را شـكـسـتـه، تـا به سرچشمه زلال اسـلام نـاب محمدي برسيم و امروز غريب ترين چيزها در دنيا همين اسلام است و نجات آن قـربـانـي مـي خـواهـد و دعـا كـنـيـد مـن نـيـز يـكـي از قـربـانـي هـاي آن گـردم... [2] ). [3] .