بـعدي از نظام اسلام، با عنوان مقدس جهاد معرفي مي شود. جهاد از عبادات و از فروع مهم دين اسـلام بـوده و مـجـاهـد كـسي است كه در پاسداري از دين و سرزمين اسلام، با دشمنان خدا مـبـارزه مـي كـنـد. امـام بـحـق، مـسـؤول كـل و فـرمـانـده عـالي مـجـاهـدان فـي سبيل اللّه است. حضرت علي (ع) در زمينه تشويق يارانش به جهاد، چنين مي فرمايد:

جـهـاد دري اسـت از درهـاي بهشت كه خداوند آن را به روي دوستان مخصوص خودش گشوده اسـت. جـهـاد لبـاس تـقـوا، زره مـحـكـم و سـپـر مـطـمـئن خـداسـت. مـردمـي كـه از جـهاد روي بـرگـردانـنـد، خـداونـد لبـاس ذلّت بـر تن آنها مي پوشاند... اكنون ـ بشنويد يكي از فـرمـانـدهـان لشـگـر غـارتـگـر مـعاويه ـ از طايفه بني غامد، به شهر انبار حمله كرده و نماينده و فرماندار من (حسان بن حسان بكري) را كشته و سربازان و مرزبانان شما را از آن سـرزمـيـن، بـيـرون رانـده اسـت. بـه مـن خـبـر رسـيـده كه يكي از آنان به خانه زن مـسـلمـان و زن غـيـر مـسـلمـاني كه در پناه اسلام جان و مالش محفوظ بوده، وارد شده و خـلخـال و دسـتبند، گردنبند و گوشواره هاي آنها را از تنشان بيرون آورده است... آنها با غـنـيـمـت فـراوان بـرگـشـتـه اند، بدون اينكه حتّي يك نفر از آنها زخمي گردد و يا قطره خوني از آنها ريخته شود. اگر به خاطر اين حادثه، مسلماني از روي تأسف بميرد، ملامت نخواهد شد و از نظر من سزاوار و بجاست. [1] .

امـام بـايـد بـا سـخـنان خود به سربازان و مجاهدان روحيّه رزمي داده و اراده جنگي آنان را اسـتـوار سـازد. هـنـگـامـي كـه لشـكـر مـعـاويـه بر رود فرات مسلّط شد و از برداشتن آب جلوگيري كرد، حضرت علي (ع) به سپاهيانش فرمود:

سپاه معاويه (با جلوگيري از آب) شما را به پيكار دعوت كرده، اكنون (بر سر دو راهي هـسـتـيـد) يـا بـه ذلّت و خـواري بـر جـاي خـود بـنـشينيد يا شمشيرها را از خون (آن جباران سـنـگـدل) سـيـراب سـازيـد تـا از آب سـيـراب شـويد. مرگ در زندگيِ توأم با شكست شماست و زندگي در مرگِ پيروزمندانه شما. [2] .