دوم: خبر طولاني در كيفيت بيرون آمدن حضرت سيدالشهداء عليه السلام از مدينه طيبه كه در ميان اين جماعت دائر، و فاضل دربندي آن را در «اسرار» خود از

بعضي شاگردانش روايت كرده كه او در مجموعه كه آن را نسبت مي دهند به بعضي روضه خوانها ديده، كه از عبدالله بن سنان كوفي روايت كرده و او از پدرش، از جدش كه قاصد اهل كوفه بود و مكتوبي آورد و جواب خواست حضرت سه روز مهلت خواست، روز سيم عازم سفر شدند. گفت: بروم ببينم جلالت و شأن پادشاه حجاز را كه چگونه شوار مي شود. آمد ديد حضرت بر كرسي نشسته، بني هاشم دورش را گرفته و مردان ايستاده، و اسبان زين كرده و چهل محمل كه همه را به حرير و ديباج پوشانده اند حاضر. آنگاه كيفيت سواري را به شرحي عجيب نقل كرده كه هر سطر آن مشتمل است بر چند دروغ. و اين شخص همراه بود تا عصر روز يازدهم كه ابن سعد امر كرد شتران بي جهاز حاضر كردند براي سوار شدن اسيران و در آنجا نيز شرحي تازه داده آنگاه به يادش آمد، سواري در آن روز با آن جلالت، پس گريست، تا آخر خبر. كه انسان متعجب است از كيفيت ساختن آن. و از آن عجيبتر ضبط كردن چنين فاضلي آن را در كتاب خود و حال آن كه ديده كه در «ارشاد» مفيد مروي است كه چون از مدينه طيبه بيرون بيايد، اين آيه را خواند: فخرج منها خائفا يترقب قال رب نجني من القوم الظالمين [1] .

و چون وارد مكه معظمه شدند اين آيه را تلاوت فرمود: و لما توجه تلقاء مدينن قال عسي ربي ان يهديني سواء السبيل [2] [3] .

و سيره وزي مذكور در اين خبر بي اصل، زي جبابره و ملوك است و با سيره امامت، غايت مباينت را دارد.

[1] قصص، سوره 28، آيه 21. در حماسه حسيني ج 3، ص 182 استاد مطهري درباره اين آيه و زمان تلاوت آن توسط امام حسين عليه‏السلام نوشته‏اند که اين آيه را حضرت هنگام خروج از مکه تلاوت کرده‏اند و در دنباله آن، ايه 22 را نقل کرده‏اند. ابتدا تصور مي‏شد شايد اشتباه معمولي رخ داده باشد ولي با توجه به استدلال ايشان به نظر مي‏رسد، اين تکه از تاريخ را در ذهن داشته‏اند ولي هنگام يادداشت مراجعه نکرده‏اند. زيرا مسلم است که اين آيه در هنگام خارج شدن حضرت از مدينه تلاوت شده و مورخان معتبر چون شيخ مفيد، طبري و ابن اثير و بالتبع ديگران نقل کرده‏اند و آيه دوم هنگام ورود به مکه بوده است.

[2] همان، آيه 22.

[3] الارشاد، شيخ مفيد، تحقيق مؤسسه آل‏البيت، ج 2، ص 35.