مستور نماند كه علما يهود چنين اعتقاد دارند و دعوي كنند كه در آن چهل شب و روز كه جناب موسي عليه السلام در بالاي كوه طور سينا با خداوند تبارك و تعالي مكالمه داشت، الواح تورات بر او نازل شد و در آن ششصد و سيزده حكم بيش مكتوب نبود. و نيز قانون و مطالب عديده، لسانا بر او القا شد و در سينه آن جناب ثبت شد و آنها به منزله معاني و شرح آن قانون مكتوب بود. و چون از مناجات فارغ و از كوه طور مراجعت نمود، هارون را در خيمه طلبيد. اولا: قانون مكتوب (يعني تورات) را به او تعليم نمود؛ آنگاه قانون زباني و روايات لساني را به او آموخت.

و هارون پس از آموختن آن دو قانون برخاست و بر طرف راست جناب موسي عليه السلام نشست، آنگاه دو پسر هارون: اليعاز ارووابتامار داخل شدند


و آنها نيز مثل پدر خود هر دو قانون را آموختند. آنگاه يكي در طرف چپ جناب موسي عليه السلام نشست و ديگري در طرف راست جناب هارون نشست. آنگاه هفتاد شيخ - كه ايشان را مشايخ سبعين مي گويند - آمدند و هر دو قانون را ياد گرفتند و در خيمه نشستند. آنگاه كساني كه شايق تعليم بودند آمدند و ياد گرفتند؛ به اين طريق كه هارون برخاست و هر دو قانون را بر ايشان خواند، پس هر دو پسرش برخاستند و آن دو را بر آنها خواندند. پس مشايخ سبعين يك مرتبه آن را خواند و آن اشخاص چهار مرتبه آن دو قانون را شنيدند و حفظ كردند و رفتند. و مي گويند: جناب موسي عليه السلام به دست خود سيزده نسخه از آن قانون مكتوب نوشت و بهر فرقه، نسخه داد. و اما آن روايات زباني را پس به يوشع تفويض نمود. و يوشع را چون وفات رسيد، به مشايخ سپرد. و مشايخ به پيغمبران، تا آن كه رسيد به جناب ارمياد، و او به پارخ داد و پارخ به عزرا سپرد، و عزرا به شمعون صادق، و شمعون به ايتيني كونوس و او به يوئي بن يختان و او به موسي بن يوسير و و به تهتان اربلي و يوشع بن برخيا و اين دو به يهود بن يحيا و شمعون بن شطا و اين دو به شمايا و ابي طليون و اين دو به هلل و او به پسرش شمعون و او به پسرش شمعون و او به پسرش كملئيل كه در عصر جناب عيسي عليه السلام بود. و او به پسرش شمعون و او به پسرش كملئيل و و به پسرش شمعون و او به پسرش يهود! حق دوش (يعني مقدس). پس از طول اين مدت كه آن روايات و قانون از سينه به سينه سير مي كرد، اين يهود! آنها را در مدت چهل سال با مشقت زياد در كتابي جمع كرد و نام او را مسنا [1] گذاشت. و اين كتاب را يهود غايت تعظيم كنند و معتقدند كه تمام


آن از جانب خداوند و واجب التسليم است و در ميان ايشان رواج تام دارد به درس و تدريس. بلكه گوينده قانون مكتوب (يعني تورات) به منزله آب است و مسنا به منزله شراب ممزوج به ابازير [2] مناسب آن. و گاه تشبيه كنند اول را به نمك و دوم را به فلفل و ابازير گوارا.و علماي بزرگ يهود دو تفسير براي مسنا نوشتند: يكي در قرن سيم در اور شليم (يعني بيت المقدس) و ديگري در اول قرن ششم در بابل. و اين دو تفسير را كمرااورشليم و كمرابابل گويند. و كمرا به معني كمال است يعني كمال تورات است. و مجموع اين دو تفسير را كمرالان گويند. و چون با مسنا جمع شوند، آن را طالموت [3] گويند. و به جهت تميز، گاهي گويند: طالموت اورشليم و طالموت بابل. و به جهت اغلاق اول و سهولت دوم رغبت يهود به ثاني بيشتر و اعتناء ايشان به آن زيادتر است. اين خلاصه معتقد ايشان در اين مقام و حاصل آن كه آن كلمات بسياري از جانب خداوند تبارك و تعالي در شب طور بر قلب جناب موسي عليه السلام نازل شد و تا قريب به دو هزار سال محل اين كلمات صدور انبياء و اوصيا عليهم السلام بود و از سينه به سينه نقل مي كرد. و چون در منزل آخر به سينه يهودا حق دوش رسيد، آنها را از سينه خود بيرون آورد و در كتابي كه نام آن مسنا است جاي داد. و صدق تمام اين اعتقاد و دعوي و كذب آن يا صدق بعضي و كذب بعضي، بر ما معلوم نيست و از اهل بيت عصمت عليهم السلام در اين باب چيزي به


نظر نرسيده. بلي صدوق در كتاب «خصال» روايت كرده از ابن عباس كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: كه خداوند عزوجل راز گفت به يكصد و بيست و چهار هزار كلمه در سه شبانه روز با موسي عليه السلام. و در آن مدت، طعامي و شرابي نخورد. چون برگشت به سوي بني اسرائيل از شنيدن سخنان آدميين مشمئز شد به جهت حلاوت كلام حق تعالي كه در مسامعش جاي گرفته بود. [4] .

و اين خبر في الجمله تصديقي از اصل دعواي ايشان مي كند.