سيم: آن كه مقصود از اين فصل بيان تكليف شخص روضه خوان است و كيفيت اشتغال او در اين فن و صنعتي كه پيش گرفته كه روح آن، اخلاص است در اين عمل، و بجا آوردن آن به قصد و داعي فرمانبرداري امر خدا تعلي و خوشنودي رسول خدا و ائمه هدي عليهم السلام و ياري كردن صديقه كبري عليهماالسلام؛ كه خود، معتقد و در مقام ترغيب به ديگران مي گويد كه آن ارواح مقدسه در اين ماتمكده حاضر و ناظر به گريه كنندگان و مشغول به عزاداريند؛ نه آن كه بخواند و بگرياند به داعي سمعه و ريا و جلب مال دنيا.

و اما ديگران كه از او بهره مند شوند و به فيوضات بي حد و احصاء رسند، پس تكليف ايشان چه صاحب مجلس و چه غير او از حاضرين، اعانت و رعايت و توقير و اكرام و احسان و انعام است به او، به مال و زبان و ساير جوارح به قدر آنچه از قوه برآيد و از عهده تواند درآيد. و آنچه كرد، چه


آنچه به او دهند و با او كنند، هرگز وفا به حقي كه در اين عمل بر ايشان پيدا كرده، نخواهد كرد، چه آنچه به او دهند و با او كنند از متاع دنيا و رسوم، بي پاي اوست؛ كه تمام آن به يك تار موي جامه بهشتي كه هزارها از آن به توسط آن روضه خوان به آنها رسيده، مقابله نخواهد كرد؛ پس هر چه دهند كم دادند و هر چه كنند كم كردند. و اين مطلب به حسب ملاحظه مقدمات گذشته، بديهي و مطابق است با سيره مرضيه ائمه طاهرين عليهم السلام با اين طايفه و امثال ايشان از معلمين قرآن مجيد و مداحان.