باز هم با اين همه حق كشي و تخريب و تحريف سازمان يافته، آنچه مي درخشد، حق است كه با حسين عليه السلام است و حسين است كه با حق است. ستمگران تا توانستند در حق او جفا كردند و بالاخره او و يارانش را كشتند، سرش را بريدند، اسبها بر جسد بي سرش تاختند، استخوانهايش را خرد كردند، به اين همه اكتفا نكردند و خاندانش را اسير كوه و بيابانها ساختند، سر مطهر او و يارانش را در بالاي نيزه گردانيدند، گاه در توبره هايي از گردن اسبان آويختند، گاهي در سر دروازه ها به دار كشيدند. و نه تنها خانه ي خود و خاندانش بلكه شهر و زادگاهش، مدينة الرسول و سرزمين وحي، را با وحشيگري تمام به خاك و خون كشيدند تا در مسجد النبي صلي الله عليه و آله چشمه هاي خون جاري ساختند، اهالي مدينه را كه از شهادت مظلومانه ي دلبند رسول خدا صلي الله عليه و آله سخت آشفته بودند، قتل عام كردند، چندين شبانه روز در شهر پيامبر صلي الله عليه و اله خونها ريختند، خانه ها سوختند و جنايتها كردند كه قلم را ياراي تقرير نيست؛ همين قدر هست كه پرده ها را دريدند، حريم ها را شكستند از كشته پشته ساختند، سوختند و كشتند و بردند. [1] .