مي گويند: شما در عصر فضا و اتم زندگي مي كنيد آنگاه بر كسي اشك مي ريزند كه صدها سال پيش در گذشته است و بر مزاراتي سفر مي نماييد كه چيزي جز صخره و سنگ نمي باشد؟!

در پاسخ مي گوئيم: «چنانكه گفته اند: «بعد زمان» را در «ابديت» اثري نيست ابديت را در ماوراي زمان - در عرصه اي برتر از زمان - حكومت است، ابديت هميشگي است. جاودانان، رهبران بزرگ بشريت به ابديت تعلق دارند، از اينرو قرنها نيز در طول حيات معنوي آنها، مفهوم متداول خود را از دست مي دهند» [1] .


حسين بن علي عليه السلام از زمره ي جاودانان، از رهبران بزرگ بشريت است. سخن از وي، سخن از تاريخ نيست، سخن روز است. سخني از ابديت است. سخن از هميشگي خروشان وش كوفان و پر فروز است.

اين زنده جاويد نزديك چهارده قرن - به حساب تاريخ - پس از مرگ جسمانيش همچنان امروز نيز بر دلها حكومت مي كند و هنوز پرتو وجودش، نه تنها در حيات ما، بلكه در حيات جهان معاصر و در عصر فضا و اتم «حوادث بي نظير» ايجاد مي كند و به صورت يكي از «شور انگيزترين حماسه هاي تاريخ بشريت» در آمده و همه ساله نيرومندترين امواج احساسات ميليونها انسان را در اطراف خود بر مي انگيزد و مراسمي پر شورتر و هيجان انگيزتر از هر مراسم ديگر به وجود مي آورد.

راستي چرا به اين حادثه ي تاريخي - كه شايد در تاريخ مشابه فراوان دارد - اهميت داده مي شود؟! چرا مراسم بزرگداشت اين خاطره هر سال پرشكوهتر و پرهيجان تر از سال پيش برگزار مي گردد؟ اين همه تعظيم و تكريم و سپاس، اين همه سوز و گداز پس از چهارده قرن، آخر براي چيست؟ آن را چه معنائي است؟!

حقيقت اين است كه اين زنده جاويد پس از قرنها، همچنان بر قلبهاي انسانهاي آزاده، قدرتمندانه حكومت مي كند و در جامعه «موج


معنوي» ايجاد مي نمايد، حتي هنوز هم به طور عميق، يك قدرت محرك معنوي و يك نيروي كنترل اجتماعي بزرگ، به شمار مي رود.

اما از زيارت زيارتگاههاي مقدس، هرگز سنگها و صخره ها هدف و غايت نمي باشد چه اگر غرض خود آنها مي بود، همين كوههاي سر به فلك كشيده ي انسان را از مشقت سفر و طي راههاي طولاني بي نياز مي ساخت، پس مقصود بالذات صاحب مزار است و بزرگ داشتن سنگها به جهت شرف انتساب به صاحبان آن مزارات است مانند محترم داشتن جلد قرآن كريم وسنگها و آجرهائي كه خانه ي كعبه و مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و ساير اماكن مقدس از آنها ساخته شده است.

الان مي بينيم كه دولتها و ملتها در حفظ مقبره هاي شخصيتهاي بزرگ خويش مي كوشند و به دور آنها هاله ي قديس مي كشند.

در تاريخ نوشته اند هنگامي كه سر مبارك حسين عليه السلام را به نزد يزيد آوردند، وي در مجلس شراب حضور داشت اتفاقا قاصدي از طرف پادشاه روم به مجلس يزيد بار يافت و سر مبارك حسين عليه السلام را در مقابل يزيد مشاهده كرد و چون دانست كه آن سر به حسين عليه السلام تعلق دارد، عمل يزيد را به شدت نكوهش نمود و گفت: اي يزيد داستان «كليساي حافر» را شنيده اي؟ يزيد گفت چگونه است؟ رومي گفت: در پيش ما مكاني است كه گويند خر عيسي از آنجا گذر كرده است. در آنجا


كليسائي بنا نهاده اند كه نام آن به سم خر عيسي منسوب بوده و به كنيسه ي حافر «سم» شهرت دارد. ما هر سال به زيارت آنجا مي رويم و نذورات خود را به آنجا اهداء مي كنيم. روي اين حساب اي يزيد من گواهي مي دهم كه تو خطاكاري و از راه راست به دوري. يزيد خشمگين شده به كشتن قاصد فرمان داد رومي به سوي سر نازنين حسين عليه السلام رفت و آن را بوسيد و شهادتين بر زبان جاري كرد و سپس او را گرفتند بر در قصر به دارش كشيدند. [2] .

زيارت، ارتباط روحي زائر با صاحب قبر است زائر قبر اباعبدالله الحسين عليه السلام با آن حضرت تجديد بيعت مي نمايد و لذا ائمه اطهار عليهم السلام با توصيه و ترغيب به زيارت سالار شهيدان، اين نهضت مقدس را براي هميشه زنده و جاويد نگه داشته اند، البته زيارت همه ي امامان مورد تأكيد است ولي رواياتي كه در ترغيب و تشويق زيارت امام حسين عليه السلام رسيده، فوق العاده زياد است. امامان با اين توصيه ها در صدد آن بودند كه شيعيان پيوستگي عملي با اهداف آن بزرگوار داشته باشند. امام سجاد عليه السلام كه خود چندين بار مخفيانه به زيارت سالار شهيدان رفته در گفتار خويش نيز سفارش زيادي به زيارت امام حسين عليه السلام داشته است.

«ابو حمزه ي ثمالي» گويد: از امام سجاد عليه السلام در مورد زيارت امام


حسين عليه السلام پرسيدم، حضرت فرمود:

«زره كل يوم فان لم تقدر فكل جمعة فان لم تقدر فكل شهر فمن لم يزره فقد استخف بحق رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم» [3] «هر روز آن حضرت را زيارت كن، اگر نمي تواني هفته اي يكبار، اگر نمي تواني ماهي يكبار، پس كسي كه اصلا آن حضرت را زيارت نكند، در حقيقت حريم رسول الله را خفيف شمرده است».

ولي مهمتر از سوگواري و زيارت، آشنائي به مكتب امام حسين و شهداي كربلا و پيوستگي عملي به اهداف بلند آن بزرگوار است. مهم پاك بودن و پاك زيستن و درست انديشيدن و تأسي عملي به او است.

پايان

5 / 11 / 77