در بـسـيـاري از نـهـضـتها، پس از مدتي كه از دوران آغازين آن مي گذرد و كساني به ناروا بر مـسـنـد قـدرت وريـاسـت تكيه مي زنند، هدفهاي نخستين وارزشهاي متعالي كه در شعارهاي نهضت مـطـرح مـي شده، كمرنگ مي شود، يا فراموش مي گردد. آنچه از دين نيست (بدعت) وارد دين مي شـود و آنـچـه از پـايه هاي اصلي و اوّليه انقلابِ ديني و مكتبي است، از ياد مي رود و رويّه هايي مغاير با سنتهاي نخستين رايج مي شود و قانون و حكم الهي نقض مي شود.

مـردم نـيـز بـتـدريـج، بـه ايـن انـحـرافـهـا وبـدعـتـهـا خـومـي گـيـرنـد و عـكـس العـمـل چـنداني از خود نشان نمي دهند. گاهي از شعائر و برنامه ها و سنّتها، اسكلتي بي روح و تشريفاتي ظاهري بر جاي مي ماند كه چندان اثرگذار هم نيست.

در چـنـيـن مـوقـعـيـّتـهايي، دلسوزان آن نهضت يا وارثان آن مكتب ودين، براي احياي مجدّد پيامها ومـحـتـواها و دعوتها و هدفهاي آغازين، دست به كار مي شوند، تا جامعه خفته را بيدار كنند و به اصـول مـكـتـب و بـايـدهـاي ديـن تـوجـّه دهـنـد. ايـن كـار، گـاهـي بـا فـدا شـدن و بذل مال وجان همراه است واحياگران سنّتهاي ديني بايد خود را فدا كند تا جامعه بيدار و دين احيا شود.

نهضت كربلاهم يك حركت احياگرانه نسبت به اساس دين واحكام اللّه بود. در مطالعه سخنان امام حـسـيـن (ع)، تـكـيـه فـراوانـي روي احـياي دين و اجراي حدود الهي و احياي سنّت و مبارزه با بدعت و فساد و دعوت به حكم خدا و قرآن ديده مي شود.