اسـلام، ديـنـي است كه بعد سياسي آن بسيار نيرومند است. احكامي كه جنبه اجتماعي و سياسي دارد و نـقـشـي كـه يـك مـسـلمـان در قبال موضوع حق و باطل بر دوش دارد، نيز اهميّت مسأله حكومت ورهـبـري و دخـالت مـردم در سـرنـوشـت اجتماعي خويش و نظارت بر روند كارِ حاكمان ومسؤولان امور، گوشه اي از اين بُعد را نشان مي دهد.

فـلسـفـه سـيـاسي اسلام و طرح مكتب براي مديريّت جامعه، به صورت (ولايت) است. معيارهاي ديـن بـراي زمـامـداران، ملاكهاي ارزشي است. در دوران پيامبر و ائمّه، حكومت از آنِ آنان است و در عـصـر غـيبت، حق (وليّ فقيه) كه نمايندگي از معصوم دارد. مبناي تصدّي حكومت، لياقت و توانِ عـلمـي و شـايـسـتگي تقوايي است، نه زور. حاكمان نيز در چهارچوب (دين خدا) به اداره امور مي پردازند.

بـا ايـن مقدّمه، عاشورا را حركتي انقلابي بر ضدّ انحراف سياسي و ديني حكّام مستبدّ مي بينيم و قـيـام سـيدالشهدا(ع) را سرشار از بار سياسي. اسارت مردم در چنگ حكومت ظالمانه و تلاش بـراي رهـايـي آنـان و سـپـردن زمـامـداري بـه (امـام صـالح) بـه قـصـد گـسـتـرش ‍ حـق و عـدل در جـامـعه، گوشه اي از اين بُعد را نشان مي دهد و حركت امام حسين (ع) و خاندان و يارانش جهت آگاهي بخشي به توده هاي مردم وترسيم سيماي رهبر شايسته و افشاي چهره واليان بي دين و دنياپرست و ستمگر، گوشه اي ديگر را.

از ايـن رو (قيام عاشورا) براي همه آنان كه حق طلب، عدالتخواه، مبارز، مدافعِ مظلوم، جهادگر در راه خدا، شهادت طلب، مصلح اجتماعي و آزاد انديش و آزاده اند، پيام دارد و به گواهي تاريخ، بـنـيـان بـسـيـاري از نـهـضـتـهـاي ضدّ ظلم ومقاومتهاي در برابر تجاوز و حركتهايي در راستاي تـشـكـيـل حـكومت اسلامي بر درسهاي عاشورا استوار بوده است. اگر ماهيّت سياسي و مبارزاتي قـيـام عـاشـورا بـراي جـهـانـيـان بـخـوبي ترسيم شود، در ميان انسانهاي آزاده وملّتهاي دربند و آزاديخواه، هواداران و شاگردان بسياري خواهد يافت.

عاشورا پاسخي به اينگونه سؤالهاست كه: حاكم شايسته كيست؟ صفات رهبر مسلمانان كدام اسـت؟ وظـيـفـه حكومت در قبال مردم چيست؟ مردم در جامعه اسلامي چه حقوق وچه وظايفي دارند؟ با نظام جور چه بايد كرد؟ براي قيام مردمي چه زمينه هايي لازم است؟ دامنه امر به معروف ونهي از مـنـكـر تـا كـجـاسـت؟ مـعيارها و مبناهاي ساختار سياسي جامعه چيست؟ ولايت و بيعت چه كسي لازم وتكليف آور است؟ و... مسائلي از اين دست.