زيارت، هم جنبه اعتقادي دارد و هم بعد سياسي و اجتماعي و از سوي ديگر، برخوردار از روح سازندگي و تربيتي نيز هست.

مكان هاي زيارتي، به ويژه كربلا، مانند دانشگاه هايي هستند كه معلمان آن سيدالشهدا (ع) و ياران با وفايش مي باشند و شاگردان آن ها زايران عاشق و عارف و ماده درسي تعاليم آسماني و ارزش هاي انساني و هدف آن ها رشد معنويت و پيوند وثيق و ناگسستني با امامان وخط سرخ شهادت. از نگاه آموزه هاي شيعي، اجر و پاداش زيارت، هم سان بسياري از عبادات، بلكه برتر از آن ها است. زيارتنامه هاي امامان شيعه، در بردارنده بسياري از ناگفته هاي آنان است.

در طول تاريخ شيعه، زيارت از مهم ترين عوامل حفظ و استمرار حركت و نهضت عاشورا بوده است. شخص زاير با حضور در كنار مرقد امامان (ع) ضمن الهام گرفتن از اسوه هاي انسانيت و تعظيم شعاير و تقدير از فداكاري ها و تجليل از پاكي ها خودرادر برابر آئينه تمام قد فضيلت ها قرار مي دهد تا عيار خود را بسنجد. در هر صورت، زيارت، آشنايي با همه خوبي ها و ارزش ها است. از اين رو است كه در تعاليم شيعي، به زيارت كردن سفارش فراوان شده است. اين بخش، نگاهي اجمالي دارد به برخي از احكام فقهي زيارت.