از موضوعات فقهي درباره واقعه عاشورا و امام حسين (ع) سرودن شعر است كه هم شامل سرودن شعر و هم شعرخواني (نوحه سرايي) مي شود. رواياتي نيز در اين باره نقل شده است؛ از جمله:

«عن ابي عمارة المنشد عن ابي عبدالله (ع) قال: قال لي: يا ابا عمارة! انشدني في الحسين بن علي. قال: فانشدته فبكي ثم نشدته فبكي. قال: فوالله مازلت انشده و يبكي حتي سمعت البكاء من الدار. قال: فقال يا اباعماره: من انشد في الحسين بن علي شعراً فابكي خمسين فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فابكي ثلاثين فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فابكي عشرين فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فابكي عشرة فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فابكي واحداً فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فبكي فله الجنة و من انشد في الحسين شعراً فتباكي فله الجنة». [1] .

يعني ابي عماره منشد از امام صادق (ع) نقل مي كند كه آن حضرت به او فرمود: اي اباعماره! درباره حسين برايم شعر بخوان. من شعر خواندم. پس گريه كرد سپس شعر خواندم دوباره گريه كرد ابا عماره مي گويد: سوگند به خدا همواره شعر مي خواندم و آن حضرت گريه مي كرد تا اين كه صدايش از بيرون خانه شنيده مي شد. آن حضرت فرمود: اي اباعماره! هر كس درباره حسين شعري بخواند و پنجاه نفر را بگرياند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و سي نفر را بگرياند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و بيست نفر را بگرياند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و ده نفر را بگرياند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و يك نفر را بگرياند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و گريه كند، بهشت براي او است و هر كس شعري بخواند و خودش را به گريه بزند، بهشت براي او است.