شمر (لعنت الله عليه) از فرماندهان خشن و جنايتكار سپاه كوفه در حادثه ي كربلا و قاتل سيدالشهداء عليه السلام بود. وي از طايفه ي بني كلاب و از رؤساي هوازن و مردي شجاع بود كه در جنگ صفين نيز در لشكر اميرالمؤمنين عليه السلام حضور داشت. سپس ساكن كوفه شد و به روايت حديث پرداخت. نامش «شرحبيل» و كنيه اش «ابوالسابغه» بود. وي از فرماندهان سپاه عمرسعد در روز عاشورا بود؛ كه پس از سستي ابن سعد در برخورد قاطع با امام حسين عليه السلام، همراه با فرماني از سوي ابن زياد به كربلا آمد؛ كه اگر عمرسعد حاضر به انجام مأموريت نشد، وي فرماندهي را بر عهده گيرد. در كربلا فرمانده ي جناح چپ ميدان بود. پس از شهادت امام حسين عليه السلام، عبيدالله سر امام حسين را همراه او به شام، نزد يزيد فرستاد و بعد از آن به كوفه بازگشت.

وي پس از جنگ شورشيان كوفه با مختار، كه فرماندهي چند گروه را بر عهده داشت، از كوفه متواري شد. اما مختار در تعقيب اين عنصر خبيث بود؛ لذا ابوعمره كه از افراد زبده و از ياران صميمي مختار بود و كينه ي قاتلان امام حسين عليه السلام را در دل داشت، از طرف مختار مأمور كشتن شمر شد. وي شمر را در يكي از روستاهاي بصره يافت. ابوعمره طي يك درگيري مسلحانه، شمر را زخمي كرد و سپس به اسارت درآورد. او را نزد مختار آوردند. مختار دستور داد او را گردن زده و جسد او را در ديگ روغن جوشيده قرار دادند و سر شمر را با پاي لگدكوب كردند. [1] .