اولين وظيفه ي انبياء و اولياي الهي، ارشاد و هدايت مردم است. بعد از هدايت، اگر مردم حاضر شدند رهبري آنان را بپذيرند، كه در اين صورت حكومت تشكيل مي دهند. كه بعد از تشكيل حكومت، موظف به حفظ آن هستند؛ هر چند مردم مخالفت كنند و از رأي خود برگردند. همانگونه كه اميرالمؤمنين عليه السلام در روش حكومت داري خود چنين رفتار كردند. اگر چنانچه مردم حاضر به تشكيل حكومت از ناحيه ي امام نشدند، اگر چه تكليف تشكيل حكومت از امام عليه السلام ساقط است، اما وظيفه ي هدايت و انذار باقي است و تحت هيچ شرايطي برداشته نمي شود. اگر هيچ راهي نبود، بايد با شهادت، مردم را هدايت كرد تا متوجه و متنبه شوند.

با توجه به مطالبي كه بيان شد، مي توان گفت كه دستور ويژه اي براي امام حسين عليه السلام


نيامده بود؛ بلكه وظيفه ي امام اين بود كه اقدام به امر به معروف و نهي از منكر كند و اين وظيفه شناسي و موقعيت سنجي و رفتار امام بايد هميشه براي ما الگو باشد؛ كه تشخيص موقعيت و چگونگي عمل، بر عهده ي رهبري مسلمين است كه از تدبير و فراست لازم برخوردار باشد. [1] .