روزي حسين بن علي عليه السلام از راهي مي گذشت كه در كنار آن، جمعي از بينوايان دور هم جمع شده بودند و به خوردن نان خالي مشغول بودند. از آن امام دعوت كردند كه به جمع آنان بپيوندد. امام دعوت آنان را پذيرفت و مشغول خوردن نان شد. آن حضرت، هنگام خداحافظي فرمود: «اي بندگان خوب خدا! من دعوت شما را پذيرفتم، اينك شما نيز دعوت مرا بپذيريد و هم اينك به خانه ام تشريف بيارويد». جمع مستمندان به همراه امام حسين عليه السلام به خانه ي آن حضرت وارد شده و در كمال صفا و محبت پذيرايي شدند. [1] و نشان دادند كه پيوند ملت و دولت و امام و مأموم و رهبر و راهرو، در صورتي ناگسستني است كه از صفا و صميميت دروني برخوردار باشد و تبعيضات نژادي و فاصله ي طبقاتي كه توده ها را نسبت به هم بيگانه مي سازد، كنار گذاشته شود.