دوم: متوليان اوقافي كه منافع آن معين شده براي اقامه مجلس عزاي حضرت سيد الشهداءعليه السلام و روضه خواني كردن، بايد مراقب و ملتفت تكليف خود شوند و منافع اعيان موقوفه را به حسب قانون شرع انور و دستورالعمل واقفين در محل مذكور صرف نمايند و به عوض مجلس عزا و مصيبت، محفل عيش و معصيت برپا نكنند كه علاوه بر آلوده شدن به گناهِ خيانت و صرف مال حلال در سبيل معصيت، مبتلا خواهند شد به اشتغال ذمه به تمام يا جمله اي از آن منافع كه در غير محل صرف كرده. و چون به موعد رسيدگي به حساب خود رسد در اوقاتي كه بايد در دنيا به حساب خود رسد مكشوف گردد كه نامه عملش سياه و دارايي اش در مقابل آنچه در ذمه اش جمع شده تباه است. و اگر حساب به آخرت كشيد حسنات خود را در نامه عمل واقفين خواهد ديد. و اگر دستش از حسنات تهي است بار گناه آن جماعت را بر دوش خويش خواهد كشيد.

و پوشيده نماند كه براي صرف آن منافع در غير محل، بعضي افراد واضحه و موارد معلومه است كه جاي شبهه كاري و عذرخواهي نيست، مثل آنكه روضه خوان غناخواني را دعوت كند و اجرت دهد و به همان خوانندگي او قناعت نمايد و مجلس عزا را بگذارند و گريه هاي از روي وجد و طرب را به عوض گريه هاي از سوز قلب در مصيبت هديه براي روح واقف فرستد، يا روضه خوان دروغگويي را كه در نزد اهل ديانت و خبره اين فن به دروغگويي معروف است دعوت نمايد و مجلس را به دروغ هاي او به انجام رساند؛ و غير اينها از معاصي كه به جهت اقامه آن مجلس در آنجا پيدا شود و طاعت را به عصيان و ثواب را به عقوبت مبدل نمايد. و چون شرح آنها مناسب وضع رساله نبود اعراض نموديم.

و بعضي افرادِ مشتبه دارد كه براي آن ميزاني نتوان بيان كرد، و هر كس را كه در او درد دين است در وقت حاجت از اهلِ علم با ديانت و بصيرت بپرسد و تكليف خود را بفهمد.

و مثل متولي وقف به جهت روضه خواني است «وصي» كه حسب الوصية از ثلث ميت بايد روضه خواني كند. و همچنين آنكه نذر كرده ابتدا يا بعد از برآورده شدن حاجتش چند مجلس روضه خواني كند، و آنان كه در نزد ايشان از بلاد خارج مالي مي فرستند به جهت اقامه عزاي آن حضرت. چه همه اين جماعت شريكند با متولي مذكور در رعايت آن مجلس به نحوي كه گفته شد، و الا همه به درد او مبتلا خواهند شد. خداوند - تبارك و تعالي - چشم دل را باز و به عنايات غيبيه همه را سرافراز نمايد.