مثال دوم: سيد جليل علي بن طاووس در اواخر كتاب لهوف فرموده:

وَ لَمَّا رَجَعَ نِسَاءُ الْحُسَيْنِ عليه السلام وَ عِيالُهُ مِنَ الشّامِ وَ بَلَغُوا الْعِرَاقَ قالُوا لِلدَّليلِ مُرْ بِنا عَلي طَريقِ كَرْبَلاَ. فَوَصَلُوا اِلَي مَوْضِعِ الْمَصْرَعِ فَوَجَدُوا جابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ الأَنْصَارِي - رَحِمَهُ اللَّهُ - وَ جَمَاعَةً مِنْ بَنِي هاشِمَ وَ رَجُلاً مِنْ آلِ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله قَدْ وَرَدُوا لِزِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ عليه السلام فَوَافَوْا فِي وَقْتٍ وَاحِدٍ، وَ تَلاقَوْا بِالْبُكَاءِ وَ الْحُزْنِ وَ اللَّطْمِ، وَ أَقَامُوا الماتَمَ الْمُقْرِحَةَ لِلأَكْبَادِ، وَ اجْتَمَعَ إِلَيْهِمْ نِسَاءُ ذَلِكَ السَّوَادُ فاَقَامُوا عَلَي ذلِكَ أَيَّاماً. [1] .

و مختصر همين عبارت را جعفر بن نما در كتاب مثير الاحزان كه بيست و چهار سال بعد از وفات سيد تأليف كرده ذكر نموده. [2] و حاصل ترجمه آنكه:

آل اللَّه عليهم السلام چون در مراجعت از شام به عراق رسيدند به دليل راه فرمودند: ما را از راه كربلا ببر. چون به سر تربت مطهر رسيدند جابر بن عبداللَّه را با جماعتي از مردان بني هاشم كه به زيارت آن حضرت آمده بودند، ملاقات كردند و در يك وقت به آنجا رسيدند. پس مشغول نوحه و زاري و بناي تعزيه داري را گذاشتند، و زنان قبايل عرب كه در آن اطراف بودند، جمع شدند و چند روز در آنجا به اين شغل عزاداري مشغول بودند.