امام حسين(ع) با توجه به درك دوران حكومت پدرش و برادر بزرگوارش امام حسن مجتبي(ع) و همچنين بي وفايي مردم كوفه، به درستي مي دانست كه دعوت 12 هزار نفري مردم كوفه از ايشان، به واقعيت نزديك نيست. لذا در مقابله با يزيد، با توجه به ياران اندك و اهداف عالي، يعني بيداري جامعه اسلامي و افشاي عملكرد حكام جائر به ويژه يزيد، مي بايست شيوه مبارزه را نظامي ـ فرهنگي انتخاب كند.

به روشني مي توان گفت كه اين نوع مبارزه، اوّلين بار بود كه در اين نهضت به كار مي رفت. از اين رو امام حسين(ع) تصميم گرفت زنان، كودكان كم و سن و سال حتي كودك شيرخواره خود را در عمليات كربلا شركت دهد.

شايد در نخستين نگاه، همراه آوردن كودكان و زنان براي هر شنونده اي شگفت آور باشد و احساس شود كه با مديريت نظامي ناهمساز است، اما وقتي مجموعه ماجرا را مطالعه كنيد، در مي يابيد كه حركت زنان و كودكان خردسال در دل تاريكي از كوره راه ها و بيابان ها، از مدينه تا مكه و از آنجا تا كربلا و همچنين پس از حماسه كربلا و بازگشت به سوي مدينه، آن هم از غير مسير اول، كاملاً حماسه كربلا اطلاع رساني گرديد و عاطفه مردم را برانگيخت و آتش بر دل هاي مرده زد و سؤال هايي در اذهان عمومي به وجود مي آورد كه بعدها ثمره آن روشن گرديد؛ كه آن تثبيت حقانيت قيام امام حسين(ع) و ترسيم چهره تزوير و جنايت حكومت بني اميه بود.