در اين زمينه حضرت امام (ره) از امر به معروف و نهي از منكر و اداي تكليف شرعي نام مي برند: «اينكه حضرت ابي عبدالله (ع) نهضت كرد و قيام كرد با عدد كم در مقابل اين، براي اينكه گفتند تكليف من اين است استنكار كنم، نهي از منكر كنم.» [1] .

«سيدالشهدا... تمام زندگيش را صرف اين كرد كه... معروف در كار باشد. منكرات از بين بروند» [2] «او تكليف مي ديد براي خودش كه بايد او با اين قدرت مقاومت كند و كشته بشود تا به هم بخورد اين اوضاع...» [3] .

همانگونه كه مي دانيم در شرع مقدس اسلام مسأله امر به معروف و نهي از منكر به گونه اي نيست كه بتوان آن را به زمان و فرصت ديگر موكول نمود لذا اين هدف را به عنوان هدف كوتاه مدت و فوري تلقي مي نماييم.

يادآور مي شويم مسأله نهي از منكر به اقتضاي ظروف و شرايط خاص خود به دو شكل صورت مي گيرد:

الف - چنانچه قوانين و نظامات حكومت اسلامي باشند اما شخص حاكم به فسق اخلاقي يا فسق اعتقادي گرفتار شود كه در اين صورت بايد با نهي از منكر زباني و اصلاحگري و... اقدام نمود.

ب - چنانچه قوانين و نظامات حكومت نيز از اسلام عدول نمايد همچنانكه در عصر يزيد اتفاق افتاد و حاكم نيز فاسق شود در اين صورت نهي از منكر در شكل و قالب جهاد متبلور مي شود.

در اين مرحله نيز مهم انجام تكليف و وظيفه شرعي است خواه نتيجه فوري اخذ شود يا نشود (به تعبير امام ولو اينكه آمر و ناهي كشته بشوند). در اينجا هدف جهاد شهادت و كشته شدن نيست بلكه هدف نهي از منكر و اجراي فرمان الهي است. حضرت امام مي فرمايند «حضرت سيدالشهدا قيام كردند بر ضد يزيد و شايد همانطور هم بود كه خوب، اطمينان به اين بود كه موفق به اينكه يزيد را از سلطنت بيندازند نشوند... در عين حال براي همين معنا كه بر ضد يك رژيم ظالم قيام كنند ولو اينكه كشته بشوند، قيام كردند و كشته دادند و كشتند و خودشان هم كشته شدند». [4] .