همان گونه كه در قسمت قبلي اشاره شد، مكه در ميان مسلمانان به عنوان «حرم امن الهي» شناخته مي شد. اما يزيد و پيروانش كه در اصل به احكام الهي اعتقادي نداشتند، خواستند در اين فرصت كه افراد بدون سلاح و آمادگي دفاعي در حال طواف هستند، خون حضرت را در كنار حرم امن الهي بريزند كه در اين صورت، هم قويترين مخالفشان را از بين مي بردند، هم مشخص نمي شد كه اين عمل توسط چه كساني صورت گرفته و نكته مهم ديگر اينكه حرمت حريم حرم شكسته، و خونريزي در كنار كعبه با شهادت امام (ع) عادي مي شد.

امام (ع) در گفتگو با عبدالله بن زبير، زماني كه عبدالله مي گويد كه شما در مكه قيام كنيد، ما هم از تو حمايت نموده و بيعت مي كنيم، پاسخ فرمودند كه «ان ابي حدثني ان بها كبشا يستحل حرمتها فما احب ان اكون ذلك الكبش.» [1] همانا پدرم به من گفت كه توسط قوچي حرمت حرم شكسته و حلال مي شود و من دوست ندارم آن قوچ باشم و پس از آنكه ابن زبير پيشنهاد قيام داد، حضرت فرمود «و ا... لئن اقتل خارجا منها بشبر احب الي من ان اقتل داخلا منها بشبر.» [2] قسم به خدا اگر يك وجب خارج از مكه كشته شوم آن را بر اينكه يك وجب داخل حرم كشته شوم، ترجيح مي دهم.

نتيجه اينكه تأخير در حركت، شهادت امام (ع) و شكسته شدن حرمت حرم را در پس داشت و تنها راه معقول براي حفظ جان و حفظ حرمت حرم امن، ترك مكه بود.