بازگشت

عباس، در كنار حسين


زمان: سال 61 هجري آنگاه كه:

كاروان شهادت به فرماندهي حسين (ع) از مدينه به سوي مكه خارج شد، عباس پرچمدار شهادت از كاروانيان حسين بود.

تا آنگاه كه:

جسارت كوفيان به شهادت مسلم، سفير امام حسين (ع) انجاميد.

و تا آن لحظه كه:

بر همگان فلسفه حركت حسين گفته شد و جمعي بدنبال دنياشان رفتند و عده اي قليل به سوي قربانگاه شتافتند.

و تا آندم كه خود فرياد كشيد:

اي همراهان! تاريخ و امت پيامبر به ما چه خواهند گفت، چگونه سرور و آقايمان را ترك كنيم و به دنبال دنيايمان برويم.

نه، به خدا قسم، نه، نه، هرگز، هرگز!

از تو جدا نمي شويم، اي حسين، تا تمامي هستي خويش را در پاي تو ايثار كنيم.و اينگونه از حسين شنيد:

بعد از شما، اي قوه هاي ادراك و ايمان، زيستن چه ارزشي دارد، و دنيا چه بهره اي؟!.


در آن كاروان نور، عباس در كنار برادرش حسين (ع) در انتظار بود، او كه خود كفر اموي و جنايت يزيدي را بعينه ديده بود و جدائي اسلام رااز مسلمين و حكومت جهال را بر مؤمنين، براي پايان دادن به اين ستم سخت استوار بود.

سراپرده ظلمت بر كاروان نور يورش آورد و محاصره نظامي، اقتصادي آغاز شد، در آن طرف لشكري عظيم بر تراكم توده هاي سياه ابر به فرماندهي حر بن يزيد رياحي، و در اين طرف نوري در هيكل 72 دلير و ابرمرد و جان بكف، هر چند كوچك، اما به بزرگي همه عزت ها و عظمت هاي تاريخ توحيد، به فرماندهي حسين، اين فخر بوالبشر.

يزيديان تمامي راه ها را بسته اند، تا اين كاروان، در دل كوير، در حاشيه فرات، در كربلاي تاريخ، سرزمين تاريخ، نقطه ثقل همه انقلابات توحيدي، براي هميشه نورافشاني كند.

راه كوفه و مكه (يا مدينه) را بسته اند و بر حاشيه فرات لشكر گمارده اند، تا آب اين مايه حيات را بر حسينيان مانع شوند.

در اين بيابان پهناور، عطش بغايت خود رسيده و حرارت به نهايش خويش.

دو لشگر در برابر هم قرار گرفتند، سپاه حق به فرماندهي حسين (ع) و لشگر بغي به فرماندهي عمر بن سعد و شمر ذي الجوشن، بايد كاري كرد. و آب را به خيام حرم حسين رسانيد. عباس، در قلب صفوف به هم فشرده دشمن فرومي رود و چون پيكاني در دل آنان فرومي نشيند و صف فشرده شان را مي پراكند و آن گاه به ميان حرم حسين عليه السلام بازمي گردد. اين اولين ضرب شصت


ياران حق است بر باطل.

تاريخ اينگونه مي گويد كه:

از سوي ابن زياد، امان نامه اي براي عباس بن علي فرستاده مي شود و از او مي خواهند كه به صف يزيديان پيوندد، علت اين كار وحشت حراميان از رشادت عباس است، نه به خاطر محبت و شفقت خويشاوندي، يا علاقه اي به خاندان علي، زيرا كه قلب سياه و سنگي ابن زياد از هر گونه عاطفه اي عاري است، او مظهر شقاوت و پليدي و خونخواري است.

عباس پدر آزادي و جوانمردي، اين توطئه ي بهم پيوسته يزيدي را بر سر قاصدان اين پيام مي كوبد، و مرگ سرخ را بر ذلت و زبوني و زيسن در خيل يزيدي برتر مي داند.

جنگ به مرحله اي حساس مي رسد و نبردي بي امان،، زمان و زمين را مبهوت خويش ساخته. ياران در ميعادگاه عشق، جام شهادت را نوشيده اند و عرصه گاه رزم، مزين به اسجاد مسجود ملائك عرش و فرش گرديده؛ قربانيان توحيد در مذبح ايثار دست و پا و سر خويش را نيز داده اند.

در لشكر حسين ياران به غايت خويش رسيده اند.

اينك عباس را مي بينيم كه لباس رزم پوشيده و شمشير بران به دست گرفته و به حسين نزديك مي شود تا با اذن امام به ميدان رود و شهادت را دريابد كه بي اذن او كار، بي نتيجه و ناتمام است.

حسين عباس را مي بيند و بر قامتش مي نگرد و مي فرمايد:

سخت است بر من فراقت، اي عباس.

دو برادر همديگر را در آغوش مي گيرند، وداع، وداعي خونين،


وداعي پر از راز و رمز صورت مي گيرد، آري، حسين (ع) با عباس وداع مي نمايد.

وداعي كه ديگر لقائي ندارد، وداعي كه بايد در نزد پروردگار شهادت، در نزد حوض كوثر هم را بيابند. حسين براي عباس شديدا متأثر شد، قطرات اشك در حرارت تموز فرات و طف، بسان اقيانوسي مواج از زجاجه توحيد ريختن آغاز كرد. آنگاه عباس فرمان يافت تا با خواهران و برادرانش وداع نمايد.

عباس بر سراپرده شاهدان شهادت داخل شد. بر سراپرده ي سكينه! رقيه؟ زينب! سجاد! عطش در ميان اين خيمه و خيام به عينيت رسيده بود. زنان به راستي در عطش مي سوختند و كودكان خويش را بر زمين مي كشيدند. آنان اباالفضل را ديدند، پدر فضل را، پدر آزادي و مردانگي و شرف و شهامت و رشادت را. گفتند:

آنگاه كه خداي تو را بر سپاه خصم پيروز گردانيد از آب فرات قطره اي به خيام آور تا كودكان آتش عطش را خاموش كنند.

سكينه خود را به دامن عباس آويخت و از مظهر شرف و غيرت آب طلب نمود.

اينجا تاريخ به لرزه افتاده است و حساس ترين فرازهاي تاريخي خويش را با لرز بيان مي كند.


با ديدن اين صحنه، اقيانوس آرام وجود حلم و علم و شجاعت و غيرت طوفاني مي شود و خشم و غضب تار و پود عباس را درهم مي گيرد و چهره نوراني اش عبوس مي شود و عباس قهرمان عاشورا بر اين نامردمي و پستي يزيديان نفرين مي فرستد؛ اشك از سيماي سرخ اش سرازير مي گردد و مشك را برمي دارد. سقاي ميدان خون و شمشير و پيام و...

پرچم پر از پيام را به دست مي گيرد، و بر مركب مي نشيند و ديگر چشم مورخ توان ديد ندارد، چونان تيري رها شده از كمان صف پولادين يزيديان را درهم نورديد، آنگاه كه در ميان دشمن قرار گرفت انبوه متراكم زيادي يان چون روباه فرار را بر قرار ترجيح داده و به گوشه اي پناه بردند.

عباس پيام مي دهد، بيان پستي هاشان، نامردمي هاشان را فرياد مي زند:

اي عمر سعد! ميداني با كي مي جنگي!؟ اين حسين فرزند دختر رسول خدا (ص) به شما حراميان تاريخ مي گويد: فرزندانش را كشته ايد، ياران و برادران اش را به شهادت رسانده ايد، اين فقط تنها حسين است كه مانده است، با اهل بيت اش؛ اينان زنان خيام حسين اند؛ اينان كودكان حسين اند، از سر راهش كنار رويد تا از فرات آب بردارد، زيرا كه كودكان از شدت عطش در آستانه شهادت اند، دست برداريد، و لحظه اي بيانديشيد.

اما ياران شيطان و مزدوران ابن زياد براستي مرده اند و چشم و دلشان كور گشته و از مرز حيوانيت هم گذشته اند. چون زوزه هاي كفتاران فرياد برآوردند كه:

اي عباس! به برادرت حسين بگو، اگر تمامي آبهاي زمين در


دست ما باشد قطره اي به حسين و فرزندانش نخواهيم داد، تا اينكه فرمان ابن زياد را گردن نهد يا شربت مرگ را بچشد.

عباس ديگر طاقت نياورد و با يورشي چون طوفان و با جهشي چون صاعقه بر سر يزيديان، آنان رااز حاشيه فرات متفرق نمود و مشك را پر از آب كرد، دستي بر آب زد و كفي از آن برگرفت تا بياشامد.

آب به نزديكي لبان خشكيده اش كه رسيد ياد لبان تشنه حسين و كودكان حرم افتاد. آب را بر فرات ريخت و اين ندا را سر داد:

اي نفس! آيا حسين را در عرصه گاه رزم، تشنه كامان نمي بيني؟! آيا آب سرد فرات را طالبي؟! مگر حسين را بر گودي ميدان نمي نگري، دور باد، دور، اين روش من نيست!

با مشكي پر از آب اراده خيام حسين را نمود. دشمن بيكباره از همه سو بر او يورش آوردند. و تمامي راه ها را بستند و بين عباس و خيام حرم چون ديواري آهنين قرار گرفتند.

حلقه محاصره تنگ مي شد و حمله هاي عباس وحشت دشمن را افزون مي كرد، دشمن اطراف عباس را كاملا گرفت؛ آماج تيرها و نيزه ها و خيزش شمشيرها، عاقبت دست راست عباس قطع شد، تمام تلاش عباس رساندن آب به كودكان حسين بود، دشمن وحشت داشت، با حيله اي ديگر دست چپ عباس قطع شد، مشك را به دندان گرفت و نظاره گر خيام حسين بود. نظاره گر چشم هاي در انتظار عباس. نظاره گر نگاه هاي كودكان! به پيش مي رفت تا كه حرامي نابكار و مزدور، از پشت نخلي با عمودي آهنين، فرق عباس را شكافت، عباس از اسب بر زمين افتاد.

فرياد كودكان و زنان خيام بلند شد. اي عباس، اي عموجان! اي پرچمدار بزرگ عاشورا!. عباس بفرياد، حسين را فراخواند:


سلام بر تو اي برادر، اي حسين بزرگ

حسين عليه السلام بر سر حراميان كه چون كركس در حول و حوش عباس به جست و خيز پرداخته بودند هجوم آورد و آنان را متفرق ساخت.

عباس را در خون مطهرش غوطه ور ديد. مشك را شكافته يافت. آب را بر خاك هاي خشكيده كويري طف كه با خون عباس عجين گرديده بود. سر عباس را شكافته ديد.

و تيري را در چشم مقدسش.

با دست خويش تير را بيرون كشيد و سر عباس را از خاك بلند كرد و بر دامنش گذارد. خاك و خون را از گونه اش زدود، و به شدت بر اين جنايت گريست.

چشم به آسمان گشود و به خداوند عباس، از ظلم ظالمان شكوه نمود. آنگاه، حسين عليه السلام، اين قهرمان بزرگ نبرد حماسه و خون را به خيام حمل مي نمود. كه عباس اشاره كرد: مرا به خيام مبر كه از چهره كودكان خجلم و از سيماي زنان شرمسار. اين آخرين پيام عباس به برادرش حسين بود؛ روح مطهرش به لقاء الله پيوست.

ياران پيوسته با حسين(ع) هستي خويش را براي هست اسلام پرداختند و بر استمرار حق و تحقق عدالت گام برداشتند، و از خون خويش و جسم خويش مضايقه نكردند.


عباس بن علي، نيز به گونه پدرش امام علي گام برداشت.

از آنگاه كه كودكي بود در خانه مادرش و از پدرش علي بن ابي طالب (ع) درس رسالت و مسئوليت مي شنيد؛ او كه در همه صحنه ها حضور خون و شمشير را ديده بود و دريافته بود. او كه گردنهاي شكسته گردن فرازان باند هبل و لات را ديده بود، او كه در سحرگاه سرخ 19 رمضان محراب را خونين ديده بود و از جزع و فزع پرهيز كرده بود. او كه عمر گرانبار خويش را در معارك نبرد، در ركاب پدرش و سپس در خدمت برادرش حسين (ع) به اتمام رساند، طالب كرامت بود و به كرامت شهادت مكرم شد.

آري، خاندان ابي طالب، صحنه عاليترين تجلي ارزشهاي اسلامي و توحيدي است، مدرسه اي است به وسعت تاريخ كه تمامي ايمان و هدايت و تقوي و رسالت در آن تجلي مي يابد و مردان بزرگ تاريخ از آن مكتب درس آموخته اند.