مؤلف گويد: والد معظم مرحوم حجة الاسلام و المسلمين جناب آقاي حاج سيد جليل نجفي يزدي صاحب كتاب شريف مناقب اهل البيت عليهم السلام نقل مي فرمود از پدر بزرگوارشان حضرت آية الله حاج سيد عبدالحي، كه از علماء طراز اول شهر يزد و از شاگردان حضرت آية الله العظمي سيد محمد كاظم يزدي صاحب العروة الوثقي - و خويشاوندان ايشان بوده و از حضرت آية الله العظمي سيد ابوالحسن اصفهاني اجازه اجتهاد داشته كه در اول مناقب به طبع رسيده است،

ايشان در سالي كه به دعوت شيعيان هند، و از طرف صاحب عروة - رضوان الله عليه - به هند رفته بودند، در آنجا خود منظره به آتش رفتن شيعيان را ديده بودند، و نقل مي كردند كه حرارت آتش آنقدر زياد بود كه عده اي بر نرده هاي چوبي كه اطراف صحنه قرار داده شده بود، مدام آب مي پاشيدند تا حصار از بين نرود.

آري وقتي كه اشك ديدگان عزادار حسيني، آتش جهنم را خاموش كند، چرا عزاي حسيني، آتش ضعيف دنيا را بي اثر نكند، و ما به همين نعمت بزرگ الهي براي آخرت خود دلبسته ايم.



مخلصش را در عزا آتش نمي سوزد به هند

پس يقين دادن آتش دوزخ هم او را راه نيست