6- من در اينجا ناگزير از تذكري هستم كه ممكن است حتي ناگوار نيز باشد، اما چاره اي از آن نيست، مشاهده مي شود كه در پاره اي از جلسات نسبت به مقام علم و علماء و اهل منبر و موعظه، احترام لازم و تقدير و برخورد شايسته صورت نمي گيرد.

عزيزان خوب مي دانند، كه اگر نبودند علماء اعلام و وعاظ و گويندگان گرانقدر ديني - در هر درجه و سطحي - امروز، اين نعمت بزرگ و گرانقدر ولايت و محبت اهل بيت و اين جلسات گرانقدر عزاداري و اين شور و عشق و صميميت نسبت به سيدالشهداء هرگز در دل ما جايگزين نمي گرديد.

مبادا كه ما از كساني باشيم كه بر شاخه نشسته، از بن مي برند، يك لحظه فكر كنيد، شما احكام دين مانند نماز و روزه و خمس و حج و تقوي و اطاعت را از كجا فراگرفته ايد؟

مگر مي شود كه كسي به دين و اهل بيت و سيدالشهداء علاقه مند باشد، اما از سربازان و خدمتگزاران، همانها كه واسطه فيض الهي از ائمه اطهار به ما شده اند، تقدير نكند.

با كمال تأسف مشاهده مي شود، كه برخي از عزاداران در مجالس عزا، به سخنان گوينده و احاديث و احكام ديني، بي توجه هستند، كار بزرگ و مهم را فقط در مصيبت خواندن و مداحي و شور و سينه زني، مي پندارند، با منبر و سخنان اهل منبر، به صورت يك تشريفات و مراسم برخورد مي كنند،

و به دنبال همين تفكر باطل و برخورد ناهنجار و اهانت بار، بانيان مجالس، و كساني كه از گويندگان و علماء براي سخنراني دعوت مي كنند، در احترامات لازمه چه در برخورد و چه از نظر هدايا و خدمات مالي، تنگ نظري نشان مي دهند.

چرا بسياري از مؤمنين و اهل خير حاضرند، به يك خواننده، كه اشعاري مي خواند و صدا و صوتي دارد (كه خدا بر نفس گرم و سوزدل آن بيفزايد) دهها برابر بيشتر توجه و عنايت و بذل مال كنند، تا به آن گوينده بزرگوار و عالم دين و واعظ اهل البيت عليهم السلام، آيا اين جز بي توجهي به علم دين و علماء و سرد كردن دانشمندان اهل البيت در تبليغ احكام دين است؟

چرا ما فقط دين را بي خرج و بي زحمت مي خواهيم، ملاك اهميت دادن ما به دين، اهميت دادن به علماء است.

افسوس از غفلت ما نسبت به احوال علماء و بزرگان دين، وقتي كه با عزت نفس آنان همراه باشد، خدا مي داند وقتي مشاهده مي شود كه نسبت به عالمي با تقوا و دلسوز، با آن همه مطالب ارزنده، كمتر از يك جوان عادي و تازه به دوران رسيده كه توفيق مداحي و ثناگوئي اهل بيت را پيدا كرده - تقدير و احترام مي شود، چه غربتي براي علم و علماء احساس مي شود.