والد معظم جناب حجة الاسلام و المسلمين آقاي حاج سيد جليل نجفي يزدي - ره - مؤلف كتاب شريف مناقب اهل البيت عليهم السلام كه از عاشقان اباعبدالله الحسين و مجالس عزاي حضرت و دلسوختگان آن حضرت بود، در منزل ايشان هر هفته صبح جمعه جلسه روضه و بيان احكام برقرار بود، (جز در سالهاي اواخر عمر شريف ايشان كه به علت بيماري طولاني ادامه جلسات مقدور نبود).

ايشان مي فرمود: شخص مستضعفي بود كه در جلسه صبح جمعه شركت مي كرد، اما همينكه صبحانه را مي خورد، پا مي شد و مي رفت، من كه مي خواستم به ثواب اقامه عزا نيز بيشتر برسم، از او تقاضا كردم، كه اندكي در جلسه بنشيند تا ما هم به فيضي برسيم، آن مرد گفت: باشد، ولي هفته آينده همان كار سابق خود را تكرار كرد، ايشان باز هم به وي تذكر دادند، اما در هفته سوم آن مرد باز هم كار را كرد، والد معظم مي فرمود: من به آن مرد گفتم اگر مي خواهي چنين كني ديگر نيا،

شب جمعه بود كه والده معظمه كه از جريان بي اطلاع بود، در خواب مي بيند بانوي محترمه اي (صديقه طاهره) در كمال پوشش و حجاب، از كنار منزل ما عبور مي كنند، به ايشان عرضه مي كند كه بي بي جان، ما مجلس روضه داريم تشريف بياوريد، ايشان مي فرمايند: من به مجلس شما نمي آيم، زيرا آن مرد را جواب كرده ايد، او بيايد ما هم مي آئيم!!

والد معظم مي فرمود: آن مرد را پيدا كردم و اكرام نمودم و به او گفتم: به مجلس روضه ما بيا، هر وقت خواستي بنشين، هر وقت خواستي برو.