امام صادق عليه السلام به مسمع ابن عبدالملك فرمود: اي مسمع تو از اهل عراق هستي آيا به زيارت قبر حسين عليه السلام مي روي؟ مسمع گويد: عرض كردم، من مردي معروف هستم، طرفداران خليفه اطراف ما هستند، مي ترسم گزارش دهند و مرا اذيت كنند، حضرت فرمود: آيا مصائب سيدالشهداء را ياد مي كني عرض كردم: آري، حضرت فرمود: بي تابي مي كني؟ عرض كردم: آري بخدا سوگند، چنان متأثر و گريان مي شوم، كه خانواده من آن را در من مشاهده كرده، از غذا خوردن مي افتم، حضرت فرمود: خدا اشك تو را رحمت كند.

تو از كساني هستي كه اهل جزع بر ما اهل بيت مي باشند، بخاطر خشنودي ما خوشحالند و براي ناراحتي ما ناراحتند،... بدان كه هنگام مرگ، پدران ما خواهي ديد كه ملك الموت را براي تو سفارش مي كنند، و بشارتي كه بتو مي دهند برتر است، ملك الموت بر تو از مادر دلسوز نسبت به فرزندش مهربان تر خواهد بود، سپس حضرت گريست، من هم گريان شدم سپس پس از جملاتي فرمود:

هر كه بخاطر دلسوزي بر ما و آنچه بر سر ما آمد گريان شد، خداوند قبل از خارج شدن آن اشك بر او ترحم مي كند، و چون بر گونه اش جاري شود، اگر يك قطره از آن اشكها در جهنم افتد، حرارت جهنم را از بين ببرد به گونه اي كه حرارتي در آن نماند. [1] الحديث

امام صادق عليه السلام فرمود: هر چيزي ثواب (مشخصي) دارد جز اشك براي ما، [2] (كه ثواب آن اندازه ندارد.)