ابونصير گفت: نزد امام صادق عليه السلام با حضرت سخن مي گفتم، كه پسري وارد شد، حضرت به او فرمود: مرحبا خوش آمدي و او را بوسيد و به آغوش گرفت و گفت: خداوند تحقير كند، كسي كه شما را حقير كرد و انتقام بگيرد از آنكه شما را تنها گذارد و ياري نكرد، خدا لعنت كرد كسي كه شما را كشت، خداوند ولي و ياور و نگهدار شماست، چقدر بانوان و پيامبران و صديقين و شهداء و ملائكه آسمان گريستند؟! سپس حضرت گريست و فرمود: اي ابا بصير: وقتي چشمم به فرزندان حسين مي افتد، بخاطر آنچه بر آنها و پدرشان رفته، بي اختيار مي شوم،

اي ابابصير همانا (حضرت) فاطمه عليهاالسلام بر او مي گريد و فرياد مي زند، به گونه اي كه جهنم زبانه مي كشد، و اگر نه اين بود كه نگهبانان جهنم آن را مهار مي كنند، اهل زمين را به آتش مي كشيد.

درياها از ناله حضرت فاطمه نزديك است به تلاطم افتد، ملائكه و اهل عرش و اطراف آن بر حسين گريه و زاري ميكنند صداي ملائكه به تقديس بلند مي شود تا مبادا بر اهل زمين (عذاب) رسد، اگر يكي از آن صداها به زمين رسد همه را نابود و كوهها را تكه تكه و زمين را متزلزل مي كند.

ابوبصير گويد: عرض كردم، فدايت شوم اين امر بسيار عظيم است! حضرت فرمود: عجيب تر از آن هم هست تا نشنيدي سپس فرمود: يا ابابصير اما تحب ان تكون فيمن يسعد فاطمة عليهاالسلام.

آيا نمي خواهي در ميان كساني باشي كه فاطمه را ياري مي دهند (در عزاداري) ابوبصير گويد: با شنيدن اين سخن چنان گريه ام گرفت كه قدرت بر سخن گفتن نداشتم، حضرت نيز نتوانست با من سخن گويد، و رفت به محل نماز تا به نيايش بپردازد، من از نزد ايشان با آن حال بيرون آمدم، ميل به غذا نداشتم، خوابم نبرد، فردا را از خوف روزه گرفتم، و نزد حضرت صادق آمدم، وقتي آرامش حضرت را ديدم، من نيز آرام گرفتم. [1] .

در روايات ديگري امام صادق فرمود: هزار پيامبر و هزار صديق و هزار شهيد و يك ميليون از كروبيان حضرت فاطمه را در گريه ياري مي دهند حضرت ناله اي سر مي دهد كه هيچ فرشته اي در آسمانها نمي ماند مگر اينكه از صداي حضرت گريان مي شود و پيامبر حضرت را آرامش مي دهد. [2] .