معاويه در نامه خود به زياد ابن ابيه نوشت: هر كس كه بر دين علي و رأي اوست بكش، و به تمام شهرها نوشت هر كس كه ثابت شد دوستدار علي و خاندان اوست، حقوقش را قطع كنيد.

و در بخشنامه ديگري نوشت: ببينيد هر كه متهم است كه از دوستان علي است او را بكشيد، هر چند ثابت نشده باشد، به همين جهت مردم را به اين اتهام و شبهه و گمان در زير هر سنگي مي كشتند، به گونه اي كه اگر از دهان كسي سخني اشتباها سر مي زد گردنش را مي زدند، كار بجائي رسيد كه اگر كسي را متهم به كفر و زندقه مي كردند، محترم بود و كسي با او كاري نداشت، اما شيعيان مخصوصا در كوفه و بصره در امان نبودند. [1] .