آري گستاخي عثمان به جائي رسيد كه مكرر به حضرت امير عليه السلام نيز جسارت مي كرد، گاهي پيغام مي داد كه حضرت از مدينه بيرون رود، و گاهي حضرت امير را با فرد خبيث و ملعوني مثل مروان مقايسه كرده مي گفت: بخدا قسم تو نزد من از مروان برتر نيستي، حضرت امير به او فرمود: آيا به من اينگونه مي گوئي و مرا با مروان يكسان مي كني، بخدا كه من از تو برترم، پدرم از پدرت و مادرم از مادرت برترند، فاميل من اينها هستند، تو هم فاميل خود را بياور؟

و از همه شنيع تر جسارتي است كه تاريخ همانند آن را نسبت به حضرت امير نشان نمي دهد، حضرت امير مي فرمايد: روزي عثمان در گرمي هوا به دنبال من فرستاد، وقتي نزد او رفتم ديدم روي تختي نشسته و عصائي در دست داشت، و در پيش روي او چند كيسه طلا و نقره بود بمن گفت: اي پسر ابوطالب، هر چه مي خواهي از درهم ودينار شكم خود را پر كن كه مرا آتش زدي به او گفتم: اگر اين مال را كسي به تو بخشيده يا ارثي است يا سود تجارت است و مي خواهي صله ي رحم كني، من يا قبول مي كنم و تشكر مي نمايم يا قبول نمي كنم تا به اموال تو اضافه شود!

و اگر اين مال، مال خداست و از بيت المال است كه در آن حق مسلمانان و يتيم و در راه مانده است، بخدا تو را نرسد كه به من دهي و من را نرسد كه از تو بگيرم،

عثمان (كه خشمگين شده بود) به طرف من آمده و با آن چوبدستي شروع به زدن من كرد! بخدا سوگند كه من دستش را رد نكردم تا اينكه هر چه خواست كرد، سپس عبا را بركشيدم و به منزلم آمدم و گفتم: اگر من امر به معرف و نهي از منكر كردم خدا ميان من و تو (حاكم) باشد. [1] .