از آنجا كه حكمت متعاليه حضرت حق بر اين تعلق گرفته بود كه دين خود را به وسيله قيام و شهادت امام حسين عليه السلام پايدار بدارد، لذا تمامي ابزار و مقدماتي كه مي تواند در اين راستا مؤثر باشد، براي حضرت فراهم آورد، بيهوده نيست كه مي بينيم علاوه بر سجاياي اخلاقي و كرامات و معجزات الهي و علوم وافر و كمالات نفساني، باز پيامبر اكرم هم در زبان و هم در عمل و برخوردهاي روزمره، همواره و پيوسته، نسبت به اهل بيت و امام حسين عليه السلام اظهار محبت مي نمود، تا همه از كوچك و بزرگ، جاهل و عالم، بشنوند و ببيند، علاقه وافر پيامبر را در صحنه هاي مختلف و به اين وسيله شخصيت نهضت جاويد كربلا، براي همه بي ترديد و روشن باقي بماند.

بي جهت نيست كه مي بينيم حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام در كربلا به گفتار پيامبر اكرم استشهاد مي كند و صحابه پيامبر مانند ابو سعيد خدري و زيد بن ارقم را شاهد مي گيرد و يا جمعي از صحابه مانند زيد بن ارقم و ديگران به عبيدالله يا يزيد هنگام زدن چوبدستي بر لب و دندان سيدالشهداء اعتراض مي كنند كه ما خود ديديم كه پيامبر اين لب و دندان را مي بوسيد.

اين همه تمجيد و تعظيم و بزرگداشت كه از پيامبر اكرم در سخن و عمل نسبت به امام حسين خصوصا و يا به اهل البيت عموما ابراز مي شود، همه آماده كردن زمينه هايي است، براي تحقيق موفقيت نهضت عاشورا، چرا كه اسلام براي بقاء خود به نهضت حسيني نياز دارد و نهضت حسيني براي پيروزي و بقاء، احتياج به شخصيتي بي ترديد و والامقام و مسلم دارد، تا شهادت او، بتواند هر شبهه اي را پاسخ و تمامي جريانهاي مخالف اسلام را رسوا كند، و اين كار با گفتار و كردار رسول اعظم اسلام انجام پذيرفت.

و در همين راستاست كه وقتي سيدالشهداء شيهد شد، حتي عده اي از مخالفين اهل البيت در آن وقت، مثل فرزند عمر و قاطبه علماء اهل سنت، از آن زمان به بعد، يزيد را تخطئه و يا تفسيق و يا تكفير كرده اند و از سيدالشهداء تمجيد نموده اند.