امام حسين عليه السلام ياران و دشمنان خود را دوست داشت و به آنها اظهار محبت مي كرد، اينك به چند نمونه توجه كنيد:

1 - امام عليه السلام مسلم بن عقيل (پسر عموي خويش) را در نامه اش «برادر» مي خواند و فضايل او را بر مي شمارد كه: «تو پسر عموي من و مورد وثوق من هستي.» [1] .

2 - حر اولين فرمانده ي دشمن بود كه راه امام عليه السلام را سد كرد ولي وقتي توبه كرد توبه اش را پذيرفت و هنگامي كه شهيد شد، سر او را به دامن گرفت، گريه كرد و خون از چهره ي او پاك نمود و دست بر صورت او كشيد [2] .

3 - وقتي خبر شهادت قيس بن مسهر صيداوي (نامه رسان امام عليه السلام به بزرگان كوفه) را دادند، حضرت گريه كرد و او را دعا نمود [3] .

4 - وقتي امام عليه السلام با پسر برادرش (قاسم بن حسن عليه السلام)صحبت كرد، با مهرباني به او گفت: «پسرم: (يا بني) مرگ در نظر تو چگونه است، و او پاسخ داد: شيرين تر از عسل. پس امام عليه السلام فرمود: «اي والله فداك عمك...» آري به خدا قسم عمويت به فدايت شود [4] .

5 - گريه امام عليه السلام بر بالين غلام ترك:

«اسلم بن عمرو» غلام تركي بود كه قاري قرآن و داناي به ادبيات عرب بود و هنگامي كه در آستانه شهادت قرار گرفت امام عليه السلام بالاي سر او


حاضر شد، گريه كرد و صورت به صورت او گذاشت در همين هنگام آن غلام ترك چشم خود را باز كرد و امام عليه السلام را بالاي سر خود ديد، لبخندي زد و روحش به طرف پروردگارش پرواز كرد (فجاؤه الحسين فبكي و وضع خده علي خده و فتح عينه و راه فتبسم ثم صار الي ربه) [5] .

6 - امام حسين عليه السلام گاهي اوقات لباس شهادت را، با دست خود، به تن رزمندگان مي كرد [6] .

7 - امام حسين عليه السلام بالين غلام سياه پوست

غلام ابوذر غفاري فردي سياهپوست بود كه در كربلا حاضر شد و امام حسين عليه السلام او را آزاد گذاشت تا اگر مي خواهد برگردد ولي او قبول نكرد و گفت: «لا والله لا افارقكم حتي يختلط هذا الدم الاسود مع دمائكم» به خدا قسم از شما جدا نمي شوم تا خون اين سياه (اين خون سياه) با خون شما اهل بيت مخلوط شود.

هنگام شهادت او امام عليه السلام بر سر وي حاضر شد و دعا كرد: «اللهم بيض وجهه و طيب ريحه واحشره مع الابرار و عرف بينه و بين محمد و آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم» خداي او را روسفيد گردان و بوي او را خوش فرما و با نيكان محشورش كن و در قيامت او را با محمد و آل محمد آشنا بفرما [7] (محشور بفرما)

8 - امام عليه السلام آنقدر به ياران خويش علاقه داشت كه در هنگامي كه بعضي از ياران او عازم ميدان جنگ مي شدند، آنها را دعا مي كرد [8] .


9 - امام عليه السلام بعد از شهادت علي اكبر عليه السلام فرمود: «علي الدنيا بعدك العفاء» بعد از تو اف بر اين دنيا باد [9] .

10 - امام عليه السلام در هنگام شهادت حضرت ابوالفضل عليه السلام گريه كرد [10] ، سر او را به دامن گرفت و خون از چهره ي او پاك كرد و بدن او را خود به خيمه ها برد [11] .

نكته: گريه كردن در عزاي عزيزان و شهدا، وسيله اي براي ابراز علاقه و محبت است كه موجب سبك شدن غم و اندوه شخص مصيبت زده نيز مي شود از اين رو نه تنها امام عليه السلام گريه كردن را نشانه ي ضعف افراد نمي دانستند بلكه خود نيز اقدام به اين عمل مي كردند.

11 - امام حسين عليه السلام تا آنجا كه ممكن بود قاتل دوستانش را مجازات مي كرد، همانطور كه به قاتل قاسم (يا عبدالله بن حسن) حمله كرد [12] .