1 - امام حسين عليه السلام در ميدان جنگ به همراه لشكر دشمن به نماز جماعت ايستاده و حتي لشكر دشمن نيز به او اقتدا كردند و اين مطلب اهميت نماز را در نظر حضرت نشان داد و نيز موجب دفع تبليغات دشمن گرديد. (كه امام عليه السلام را خارجي مي خواندند.)

جالب اين است كه امام به فرزند خود دستور مي دهد كه اذان بگويد و با اين كار كودكان را به صحنه ي نماز و عبادت مي آورد و به آنها شخصيت مي دهد [1] .

2 - در روز عاشورا وقتي ابوثمامه (عمر بن عبدالله الصائدي) گفت: دوست داريم نماز ظهر را با شما بجا آوريم، حضرت فرمود:

«ذكرت الصلوة جعلك الله من المصلين الذاكرين» نماز را ياد كردي


خداوند تو را از نماز گزاران (و) ذاكرين قرار دهد.

امام عليه السلام از لشكر دشمن خواست كه دست از جنگ بردارند تا نماز را بجاآورند ولي آنان سكوت كردند. پس حضرت خود اذان گفت و زهير و سعيد به عبدالله در جلوي حضرت ايستادند و نصف افراد لشكر به امام اقتدا كردند، و نماز را به صورت «نماز خوف» به جا آوردند [2] .

3 - عبادت در شب عاشورا:

در حالي كه دشمن امام و يارانش را محاصره كرده بود و با اسب ها دور تا دور تا دور نگهباني مي دادند، امام عليه السلام و يارانش تا صبح به نماز و استغفار و زاري به درگاه الهي مشغول بودند [3] .

«بات الحسين و اصحابه طول ليلتهم يصلون و يستغفرون و يتضرعون...»