1 - او آزاد مردي بود كه تا آخرين قطره ي خون خود را فداي راه خدا كرد، فرزندان و اهل بيت خود را در راه حق داد، ياران صديق و دوست داشتني خويش را به مذبح برد.

او راضي شد كه در راه حق خانواده اش (زنان و كودكانش) اسير شوند. چرا كه دين خدا ياري مي طلبيد و اين خون ها اسلام را زنده مي كرد. يعني خدا دوست داشت آنها را اينگونه ببيند [1] .

آري اين امام حسين عليه السلام است كه وقتي او را با تير مي زنند، كف دست خود را از خون خويش پر مي كند و بر سر و روي خويش مي ريزد و مي فرمايد: «(مي خواهم) خدا را اينگونه آغشته به خون ملاقات كنم.» [2] .


2 - وقتي دشمن به امام عليه السلام وعده هاي جذاب و فريبنده مي دهد، حضرت فريب نمي خورد و قبول نمي كند [3] . و مقاومت مي نمايد.

3 - حوادث سخت، عزم امام را راسخ تر مي كند و از اين رو هنگامي كه خبر شهادت مسلم وهاني را شنيد فرمود: «لا خير في العيش بعد هؤلاء» بعد از اينان ديگر خيري در زندگي نيست.

و بعد از شهادت علي اكبر عليه السلام فرمود: «علي الدنيا بعدك العفاء» بعد از تو، اف بر اين دنيا باد [4] .