مقدمه
يكي از راه هاي تربيت انسان ها، الگوسازي و مدل سازي و نشان دادن اسوه به افراد است و از آنجا كه هدف دين، تربيت انسان ها است الگوهايي را از جنس بشر عرضه مي كند تا انسان هاي ديگر آنرا سرمشق زندگي خود قرار دهند.
در اين ميان پيامبران الهي و امامان معصوم جايگاه ويژه اي دارند تا آنجا كه قرآن كريم پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم را الگوي بشريت معرفي مي كند. (لكم في رسول الله اسوة حسنة) [1] .
امام حسين عليه السلام نيز در سخنراني براي اصحاب خويش و ياران حر كه در «منزل البيضه» انجام گرفت، خويشتن را اسوه و الگوي معرفي كرده
و
مي فرمايد: «فلكم في اسوة.» [2] .
شايد همين مطلب رمز تأكيد و اصرار ائمه عليه السلام بر ذكر مصيبت هاي امام حسين عليه السلام و نهادينه كردن آن و زنده نگهداشتن ياد اوست چرا كه اين مطلب سبب مي شود كه امام حسين عليه السلام بعنوان يك الگو در جامعه
مطرح شود.
اينك در اين نوشتار مسأله الگوسازي در قيام امام حسين عليه السلام را از چند جهت مورد بررسي قرار مي دهيم:
پاورقي
[1] سورهي احزاب، آيهي 21.
[2] موسوعه، ص 316 از منابع متعدد نقل ميکند.