يكي از آموزه هاي سياسي قيام امام حسين عليه السلام نمايش قدرت سياسي و جديت در تصميم بود. براي مثال در هنگام امام عليه السلام از مدينه و مكه، همه افراد بني هاشم را به همراه خود برد (مگر افراد كمي مثل محمد حنفيه كه بيمار بود) و حتي خانواده و زنان و كودكان را با خود همراه كرد و نيز هر كس كه داوطلب جنگ مي شد به همراه مي برد. [1] . و جالب اين است


كه راه اصلي مدينه به مكه را انتخاب كرد و هر چند كه مصلحت انديشان به او سفارش كردند كه از راه هاي فرعي عبور كند تا دست دشمن به او نرسد، قبول نكرد [2] .

شايد اين برنامه امام حسين عليه السلام نكات زير را در برداشت:

1 - امام نشان داد كه وي تنها نيست و افراد سلحشوري با تمام هستي و خانواده ي خود با او همراهند كه تا پاي جان مي جنگند.

2 - امام تصميم جدي خود را به نمايش گذاشت و به دشمن گوشزد كرد كه من حاضرم در اين راه از جان خود و فرزندانم... بگذرم.

3 - از آنجا كه تنها بودن در سفر مكروه بود (آن هم چنين سفر پر مخاطره اي) از اين رو حضرت مي خواست كه تنها به سفر نرود.

4 - امام با اين كار به همگان اعلام كرد كه من عليه ستمگر قيام كرده ام و اين امر واجب است پس حجت بر همه تمام شد.