قرآن به عنوان اصل كلي، كفر را انگيزه خشم خداوند يعني عقاب الهي مي داند مانند:


و لكن من شرح بالكفر صدرا فعليهم غضب من الله. [1] .

كساني كه دريچه هاي قلب خود را به روي كفر و بي ايماني مي گشايند، و مسير عقيدتي خود را به كلي عوض مي كنند اينها به عذاب خداوند گرفتار مي شوند.

در سوره ي اعراف داستان دعوت هود از قومش بيان مي شود، و مجادلاتي كه ميان هود و قوم او صورت پذيرفت بحدي بالا گرفت تا اينكه مردمان آن روز در اثر پائين بودن سطح فكري و وحشت داشتن از پرستش خداي يگانه، پراكندگي و تعدد خدايان را براي خود، مايه ي افتخار مي پنداشتند و با تمام قواي دروني حرف آخر را به هود چنين گفتند: فاتنا بما تعدنا ان كنت من الصادقين اگر راست مي گويد پيرامون عذابها و مجازاتهايي كه بما وعده مي دهي، هر چه زودتر آنها را به سراغ ما بفرست و ما را محو و نابود كن.

اين سخن، اولا حكايت از بي دقتي آنها، و خرافات دانستن دعوتهاي پيامبر زمانشان مي كند و ديگر اينكه، نشانه ي عدم واهمه از تهديدهاي هود است، يعني از اين تهديدهايي كه پيرامون نفي توحيد مي كني براي ما اثري ندارد، نمي تواند ما را از سنتهاي اجدادمان جدا سازد.

قرآن در ادامه مي فرمايد: گستاخي و تجري آنان موجب گشت غضب و كيفر خداوند بر آنها واقع گردد. قال قد وقع عليكم من ربكم رجس و غضب. [2] .

از نظر ادبي جمله ي ماضي براي محقق الوقوع بكار مي رود، يعني بطور حتم مجازاتهاي الهي و خشم خداوند بر شما واقع خواهد شد.

نكته جالب اينجاست كه پيرامون كيفر و غضب خداوند، فعلي بكار مي رود كه ترديد هر خواننده اي را از بين مي برد، آناني كه به قرآن اعتقاد دارند و هر روز قرآن مي خوانند بايد دقت بيشتر كنند.

ممكن است من و شما كافر نباشيم ولي گاهي وقتها اعمال كافرانه داريم، اندكي در خودمان تأمل كنيم به اين واقعيت مي رسيم، آنگاه به بسياري از شركهاي دروني، دست خواهيم يافت و در جهت تدارك گذشته از دست رفته برآييم كه اگر قبل از مرگ، چاره نجوئيم به خسارت بزرگي دچار گشته ايم.