پيرامون خطبه ي امام عليه السلام از جهاتي بايد بحث گردد، از نظر تفسيري، اعتقادي، تاريخي، به لحاظ اينكه عاشورائيان بتوانند با خواندن گفتار سيدالشهداء به عمق سخن دست يابند، و بعد روحي سخن رهبر عاشورا، را درك نمايند تا اينكه در خودشان تحولي پديد آورند. از اين رو لازم مي دانم مقدمه اي ذكر كنم آنگاه به قسمت پاياني كلام امام عليه السلام بيشتر توجه نماييم. زيرا كلام آن حضرت بدو بخش تقسيم مي شود.

بخش اول، مباحث اعتقادي است، راجع به عقايد يهود و نصاري و مجوس، كه با داشتن انحراف فكري به كيفري سخت مجازات شدند.

بخش دوم، تاريخ نگري است يعني طائفه اي با پسر آورنده ي كتاب محتواي الهي جنگيدند و به عواقب بدي مبتلا شدند، با شناسايي اين صفحه از روزگار، دري براي همگان باز مي شود كه مخالفت با خداوند و پيام آورانش چه آينده ي نگران كننده اي دارد، و درسي خواهد بود براي آن افكاري كه دنياطلبي را مقصود خويش دانستند، و براي ابعاد معنوي جايي را نمي نگرند.

در مقدمه ي بحث، بخش اول كاملا روشن خواهد شد.