حضرت زهرا مي فرمايد: وقتي به چهار ماهگي رسيده خداوند او را در وحشت انيس من قرار داد، در جايگاه عبادت با من بود، وقتي به شش ماهه رسيد در شب تاريك، نيازي به چراغي نداشتم از نور حسين استفاده مي كردم تا اينكه فرمود:

و جعلت اسمع اذا خلوت بنفسي في مصلاي التسبيح و التقديس في باطني

هنگامي كه در جايگاه نماز با خودم خلوت مي كردم صداي سبحان الله را از رحم خود مي شنيدم. [1] .

اين گزارش مادر از عشق و علاقه ي فرزندش به تسبيح و تقديس حاكي از ارتباط فطري و ذاتي حسين بن علي عليه السلام با خدايش مي باشد كه به نظر مي رسد غير از شهادت، علاقه ي او را اشباع نمي كرد، آنچه كه مي توانست در اين ارادت به محضر ربوبي، سيرابش كند، جانبازي و فداكاري اوست و سپس بدن را در برابر خداوند پاره پاره هديه بفرستد.