1- با كساني كه دست به خون شما مي آلايند نبرد كنيد، اما تجاوزگر نباشيد، كه خدا تجاوزگران را دوست ندارد.

و قاتلوا في سبيل الله الذين يقاتلونكم و لا تعتدوا ان الله يحب المعتدين. [1] .

بنابراين جنگ در مفهوم اسلام، تجاوزگري و كشورگشائي نيست بلكه اگر كسي با ما به نبرد برخيزد و بخواهد امنيت و آزادگي ما را سلب كند، ما با تمام توان، در برابر دشمن مي ايستيم.

2- حريمها و حرمتها ارزش متقابل دارند، بنابراين اگر كسي به حريم شما تجاوز كرد شما هم به حريم او حمله كنيد، درعين حال خدا ترس باشيد كه خدا باشماست.

فمن اعتدي عليكم فاعتدوا عليه بمثل ما اعتدي عليكم و اتقوا الله و اعلموا ان الله مع المتقين. [2] .

آئين اسلام هرگز به تجاوزگران مهلت نمي دهد گرچه متجاوز داخلي باشد. و لذا به افراد دروني خود توصيه به مبارزه با نفس مي كند و آن را در شمار جهاد اكبر مي گذارد.

3- اگر مشركين مكه اقدام به جنگ و پيكار با شما را در مسجدالحرام كردند آنها را بكشيد كه پاداش كافران نابودي است و اگر دست از ستيز با شما كشيدند شما نيز


جنگ را پايان دهيد.

ولا تقاتلوهم عند المسجدالحرام حتي يقاتلوكم فيه، فان قاتلوكم فاقتلوهم كذلك جزاء الكافرين فان انتهوا فان الله غفور رحيم. [3] .

با وجود اينكه صدر آيه، وجوب جهاد را تشريع مي كند و به عنوان جهاد ابتدائي بر مسلمانان مدينه واجب مي گردد ولي در ذيل آيه دستور مراعات اصالت جنگ را در اسلام مي دهد و مي فرمايد: اساس جنگ شما، پيكار با افرادي كه درصدد مبارزه با شمايند باشد و اگر آنان از ستيزه جوئي دست كشيدند شما نيز به پايان دهيد و جنگ را فرمايشي نكنيد.