اسلام با رهبري كه براي خود و اهل بيت خويش مي انديشد شديدا سر ستيز است. رهبري جامعه، ابتداء محرومان كشور خود را زير نظر بگيرد و همه ي مردم را بطور مساوي اهميت دهد نه اينكه يكي را سير كند و ديگري را گرسنه نگه بدارد. الگوي رهبري جامعه، وجود مقدس حسين بن علي عليه السلام است. در خارج از مكه در محلي بنام «تنعيم»، به قافله اي برخورد نمود كه در ميان آن شترداراني از سوي استاندار يمن بحير بن يسار، با محموله هاي گرانقيمت، از حله هاي يمني و اخباري پرقيمت، بسوي شام «يزيد بن معاويه» حمل مي كنند.

امام عليه السلام تمام اين بارها را از اينها گرفته و همه را بنفع قافله ي خويش تصرف كرده است و خطاب به آنان فرمود:

من احب منكم ان ينصرف معنا الي العراق او فينا كرائه و احسنا صحبته و من


احب لا مفارقه اعطيناه من الكراء علي ما قطع من الارض. [1] .

هر يك از شما هر كي مايل است بهمراه من به عراق آيد، كرايه ي تا عراق را به او مي پردازم، و او هر طول اين سر از احسان و نيكي ما برخوردار است و هر كس بخواهد از همين جا به وطن خود باز گردد كرايه يمن تا اين نقطه را به او مي دهم.

تصرف اموال آنان از طرف امام عليه السلام بنفع محرومان خواهد بود؛ زيرا در طول راه بسيار دراز اين اموال به محرومان و ضعفاء برخورد مي كند و در اختيارشان قرار مي دهد. چه بسا طاغوت زمان، يزيد اين همه محموله ها را بنفع خود و درباريان از خدا بي خبر، تصرف مي كرد. اين عمل انقلابي امام عليه السلام روح رهبري را نشان مي دهد كه كياست رهبر آنقدر اهميت دارد كه در برابر ماليات اسلامي بايد به فكر محرومان باشد.