بزرگترين آثار زدودن ترس از نيروهاي اسلام، فتح و پيروزي است، انسان شجاع و داراي هدف عاليه ي از تكامل هميشه پيروز است. چه با دشمن نفس بجنگد و چه با خصم برون ستيز نمايد، ولي ترس عامل شكست و تزلزل در كادر نظامي است و لذا در اسلام اين قوه ي باطني با دستوراتي كه بيان شد برداشته مي شود، انسان مجاهد، هميشه در صحنه ي رزم است. او هيچگاه نبايد بترسد، كسي كه از خدا مي ترسد از دشمن نمي ترسد.

نه تنها نترسيدن، شرط پيروزي در صحنه ي جنگ مي باشد بلكه شرط در تبليغات نيز هست؛ يعني شرط اساسي براي پيشرفت در مسائل تبليغاتي، قاطعيت و اخلاص و عدم وحشت از هيچكس جز خداست.


الذين يبلغون رسالات الله و يخشونه و لا يخشون احدا الا الله و كفي بالله حسيبا. [1] .

پيامبران پيشين، كساني بودند كه تبليغ رسالتهاي الهي مي كردند و تنها از او مي ترسيدند و از هيچكس جز خداوند واهمه نداشتند، و همين بس كه خداوند حسابگر است.

اگر مبلغ بخواهد بر طبق خواسته هاي بي رويه ي اين و آن سخن بگويد و در فكر اين باشد كه سخني بگويد تا خاطر مستمعين مكدر نگردد او هرگز از اين تبليغات خود نتيجه اي نمي گيرد بلكه آلت دست يك سري از قشر خاصي مي شود. و لذا حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام وقتي ازطرف رسول الله صلي الله عليه وآله ماموريت يافت تا به سمت مردم يمن بعنوان رساندن احكام وحي برود، پيامبر گرامي بايشان فرمود: با هيچكس پيكار مكن مگر آنكه قبلا او را دعوت به سوي حق كني. به خدا سوگند! اگر يك انسان به دست تو هدايت شود براي تو بهتر است از تمام آنچه خورشيد بر آن طلوع و غروب مي كند. [2] .

پس نبايد مبلغ زير تصرفات ديگران باشد و بايد بي نياز از مردم سخن بگويد.

اين رمز بابركت و پرسود در صحنه عاشورا همچون خورشيد مي تابيد و تاكنون آن تابش حقيقي نه تنها خاموش نگرديد بلكه رو به ضعف نرفته است.

از حضرت امام محمد باقر عليه السلام روايت نموده اند - كه اصحاب حسين عاشق و دلباخته و فداكار بودند، كه مس آهن، و تيزي و برندگي و سوزندگي شمشير و نيزه، در بدن آنها اثري نسبت به عشق و علاقه و محبت آنها نداشت. آنها عاشق مظاهر جمال الهي و طالب ملاقات آفريدگار خود بودند كه از زن و فرزند - جاه و مال و مقام دست كشيدند و همانطور كه زنان مصر دست خود را در ديدار جمال يوسف كه مظهر قدرت جمال الهي بود، بريدند و متوجه نشدند و گفتند حاشا و كلا كه اين غلام بشر باشد.

اصحاب حسين عليه السلام نيز داغي آهن و تيزي نيزه و شمشير را ببدن مي خريدند و در عشق به شهادت در راه حسين بن علي عليه السلام او را احساس نمي كردند و مقابل دشمن مي ايستادند بدون اينكه قدمي را به عقب برگردند.


اين اثر است كه شيخ جعفر شوشتري در خصائص الحسينيه مي نويسد:

«ان المبيت عند الحسين عليه السلام في هذه الليلة افضل من الجهاد»

يك شب را در كربلا به صبح كردن بهتر از جهاد در راه خداست.