امر اول: نقش مبارزه ي ائمه ي معصومين عليهم السلام با حسين بن علي عليه السلام از يك جنبه متفاوتند و از جهات ديگر در يك خط و مسيرند.

از جهت اينكه امام حسين عليه السلام مبارزه ي خود را علني، بدو هيچگونه ابهامي در سخنانش آغاز نمود و هدف از حركت خود را از مدينه به مكه و سپس به كربلا مشخص نمود و سخت در نكوهش دشمن دريغ نفرمود، و از افشاگريها و بيان نمودن فسادهاي اخلاق - مالي - ديني معاوية و پسر او يزيد كوتاهي نكرد، او پيكر خود را هدف آماج تيرها و نيزه ها مي كند ولي بر كارهاي زشت يزيد و خلافكاريهاي شرعي او سرپوش نمي گذارد. حتي در زمان معاوية، با حضور امام حسن عليه السلام، آنجائي كه مأمور به صراحت بيان بود، در برابر معاويه مي ايستاد، و آنجائي كه مأمور به مبارزه ي علني نبود راه ديگري را در پيش مي گرفت. هر دو، مبارزه ي مثبت بود، ولي يكي بطور علني و آشكار، و ديگري بصورت پنهاني و مخفي، نه اينكه مبارزاتي كه در قالب تقية فراهم نمودن مردم در پذيرش واقعيتها - سكوت تلخ بار - و ظاهري سازي مبارزه منفي باشد. بلكه اينها مبارزه ي مثبت است و راه مخالفت غير از اين طريق ميسر نبوده است.

اما ائمه معصومين عليهم السلام نه اينكه از بيان احكام حق دريغ مي كردند بلكه در برابر ظالم و فساد راه دوم را در پيش گرفته اند يعني مبارزه علني را شروع


نكردند بلكه شيوه هاي ديگري را در جهت مخالفت با طاغوت آغاز نمودند كه به برخي از آن سيره ها اشاره مي كنم.