تعريف امام حسين از عده اي، به منزله تعريفي است كه قرآن مجيد از آن انسانهاي پاك مي كند. روي اين جهت، سند قوي و مدرك محكمي براي آيندگان در چگونگي ياران كربلا مي باشد.

افرادي كه مي خواهند بدانند، اصحاب حسين بن علي عليه السلام در شناخت و معرفت فداكاري و ايثار شجاعت و مردانگي در چه اندازه اي هستند، به اين جمله امام در عصر تاسوعا دقت فرمائيد:

اما بعد فاني لا اعلم اصحابا اولي و لا خيرا من اصحابي و لا اهل بيت ابر و لا اوصل من اهل بيتي فجزاكم الله عني جميعا خيرا. [1] .

من اصحاب و ياراني بهتر از اصحاب و ياران خودم نديده ام و خانداني باوفاتر از خاندانم سراغ ندارم خداوند بر همه شما جزاي خير دهد.

از اين كلام دانسته مي شود از روز تاسوعا تا عاشورا كسي از ياران امام از كربلا نرفته بودند بلكه از دو راهي كوفه كه خبر شهادت مبن عقيل را شنيدند افرادي رفتند. و تا روز تاسوعا همه اعضاء لشگر تصفيه شده اند. و لذا نمي توانيم قبول كنيم كه امام در شب عاشورا چراغ را خاموش و صحرا را تاريك نمودند و در تاريكي عده اي رفتند؛ زيرا كلام امام قبل از شب عاشورا است، مگر مي شود عده اي ناخالص باشند و امام از لشگرش تعريف كند، پس از ستايش لشگر اينگونه فهميده مي شود كه كسي از آن زمان به بعد نرفته است، بلكه اعضاي آن از هر كساني كه داراي


لغزشي بوده اند خالي بود.