«آتش عظيمي را برپا كرده اند آنگاه پيروان نمرود فرمان سوزاندن ابراهيم را از جانب نمرود گرفتند و او را در داخل آتش انداختند به عنوان حمايت از خدايان خويش، ولي ما امر سرد شدن آتش را صادر كرديم و اينكه تسليم ابراهيم باشد». [1] .

در ذيل اين آيه، روايتي است:

هنگامي كه ابراهيم را در برابر آتش قرار دادند و خواستند او را در آتش افكنند جبرئيل به محضر او آمد و عرض نمود: آيا احتياج به كمك داري؟ از ما طلب كن


ابراهيم با شجاعت كامل و اراده الهي خود برگشت و گفت: از تو حاجتي ندارم! جبرئيل عرض كرد: پس از خدايت رهائي از دست نمرود را بخواه! ابراهيم فرمود: خداي من عالم به تمام موجودات جهان است. او هم اكنون مي داند و مي بيند كه مرا در آتش مي اندازند. علم او برايم كفايت مي كند. درخواست رهائي از خدا لازم نيست! از كسي كه عالم به تمام عوالم است تقاضا نمي كنند. به آنچه او راضي است، عبد بايد خوشنود باشد.

چرا ابراهيم عليه السلام در برابر جبرئيل اينگونه سخن مي گويد؟ چون هدف براي او مشخص است، و آگاهي او نسبت به آينده اش همچون روز روشن است.

اگر هدف خدا باشد، اراده قوي مي شود و فرياد زدن براي او در مقابل دشمن، سهل مي شود. و اگر انسان آينده ي خودش را درخشان ببيند هرگز تسليم زور نمي شود. و متأسفانه تمام ترس و وحشتها معلول عدم آگاهي نسبت به هدف است. امروزه در ايام تبليغ اين مرحله را بايد تعقيب نمود. امام حسين عليه السلام ابتدا لشگر خود را نسبت به هدف از قيام خود شناخت مي دهد و آنان را از آينده شان مطلع مي سازد.

بنا به نقل مسعودي حسين بن علي (ع) به فرزند گراميش علي اكبر دستور فرمود كه اذان صبح را بگويد و آنگاه كه نماز صبح را با ياران و اصحابش به جماعت اقامه نمودند رو به سوي نمازگزاران نموده و فرموده است:

صبرا يا بني الكرام فما الموت الا قنطرة تعبر بكم عن البوس والضراء الي الجنان الواسعة والنعم الدائمة فايكم ان ينتقل من سجن الي قصر و ما هو لاعدائكم الا كمن ينتقل من قصر الي سجن و عذاب ان ابي حدثني عن رسول الله صلي الله عليه و آله ان الدنيا سجن المومن و جنة الكافر و الموت جسر هؤلاء الي جنانهم و هؤلاء الي جحيمهم ما كذبت و لا كذبت [2] .....

اي بزرگ زادگان صبر و شكيبائي پيشه كنيد، كه مرگ پل ارتباطي ميان دنيا و آخرت است كه شما از سختي و رنج عبور داده به بهشت پهناور و نعمتهاي هميشگي آن مي رساند. چه كسي است كه نخواهد از يك زندان به قصري انتقال يابد؟ و همين مرگ براي دشمنان شما مانند


آن است كه از كاخي به زندان و شكنجه گاه منتقل گردد. پدرم از پيامبر صلي الله عليه و آله براي من نقل فرمود: كه دنيا زندان براي مؤمن و بهشت براي كافر است مرگ پلي است كه گروه مؤمن را به بهشت و طبقه كافر را به جهنم مي رساند آري نه دروغ شنيده ام و نه دروغ مي گويم.

در كلام آن حضرت سه نكته حائز اهميت است.