مهمترين نكته اي كه در روايات به چشم مي خورد و هر ناظري و خواننده اي را به آن دقيق مي كند گريه زنان در مجمعي كه مردان و نامحرمان نشسته اند زناني كه منصوب به خاندان امام مي باشند و در كانون عصمت و طهارت زندگي مي كنند، فرياد گريه آنان بر ابي عبدالله عليه السلام بطوري كه مردان پشت پرده صداي ضجه آنان را بشنوند ما را به اهميت احياي مجالس امام حسين معطوف مي دارد.

مرحوم كليني در روضه كافي مي گويد روزي كميت بر امام صادق عليه السلام وارد شد امام به او فرمود شعري را در رثاء جدم حسين عليه السلام انشاء كن وقتي كميت سروده هاي خود را در مصيبت حسين عليه السلام را شروع نمود، امام گريه شديدي نمود، و زنهاي اهل حرم نيز گريه كردند، ناگهان كنيز امام كودك شيرخواره اي را در دست گرفت و به طرف مردان آمد، و آنرا در كنار امام گذاشت، فرياد امام بلند شد، بدنبال آن ناله هاي جگرخراشي از زنان امام از پشت پرده برخواست [1] .

گويا كودك شيرخواره، امام و اهل بيت او را به ياد علي اصغر طفل رضيع امام حسين عليه السلام انداخت كه مورد حمله ي تير سه شعبه حرمله قرار گرفت و روي دست پدر گوش تا گوش ذبح شد. آن لحظه اي كه به طرف ميدان آمد و فرمود:


«مردم! اگر به گمانتان من خارجيم اگر از دين خارج شدم اگر گناهكارم اين بچه كه گناه نكرده، اين طفل كه خطائي نكرده، بيائيد و سيرابش كنيد» نانجيب دستور داد: «حرمله! مگر نمي بيني سفيدي گلوي علي اصغر را - يك وقتي ابي عبدالله ديد اصغر بر روي دستانش پرپر مي زند نگاه كرد، ديد تير سه شعبه بر گلوي علي اصغر.... الا لعنته الله علي اعداء الله.