كميت كه در ايام تشريق (روز 11 و 12 هر ماه را مي گويند) از امام صادق عليه السلام اجازه خواست در محضر مباركش قصيده اي بخواند. امام عليه السلام دوست نداشت در آن ايام در مجلس شعر برگزار شود، لذا اظهار كراهت نمود. كميت در جواب عرض كرد: اي فرزند پيغمبر! شعر در مدح اهل بيت است. همين كه امام متوجه شد كه جزء أذكار و يادآوريهاي لازم و ضروري است اجازه مي دهد،


كميت شعرش را خواند وقتي كه كميت شعرش را مي خواند اهل بيت گريه مي كردند همين كه به اين شعر



يصيب به الرامون عن قوس غيرهم

فيا آخرا اسدي له اول [1] .



رسيد امام صادق هر دو دست خود را بطرف آسمان بلند كرد و برايش دعا كرد

اللهم اغفر للكميت ما قدم و اخر و ما اسر و اعلن و اعطه حتي يرضي...

خدايا گناهان گذشته و آينده و پنهان و آشكار كميت را بيامرز، او را آنقدر بذل نما كه راضي شود.