از ابزارهاي مهم براي جاودانه كردن حوادث تاريخي، استفاده از هنر، از جمله شعر است. امامان معصوم(ع) در اين ارتباط تأكيد فراواني داشتند و شاعران مرثيه سراي سالار شهيدان را تشويق و مورد تفقد قرار مي دادند، از آنان مي خواستند سروده هاي خود را در حضور ايشان بخوانند و به آنان ارزش والاي به كارگيري اين هنر را در رثاي سيد شهيدان(ع) يادآور مي شوند.

زيد شحام گويد: با گروهي از كوفيان در حضور امام صادق(ع) بوديم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام، او را فرا خواند و نزد خويش جاي داد، آنگاه به او فرمود: شنيده ام در رثاي امام حسين(ع) مرثيه سرايي مي كني؟ گفت: آري. فرمود: بخوان. جعفر شروع به خواندن مرثيه خود كرد و امام و تمامي اطرافيان شروع بر گريستن كردند تا اينكه قطرات اشك بر سيما و محاسن حضرت نشست. آنگاه خطاب به جعفر فرمود: فرشتگان مقرّب الهي، سروده تو را شنيدند و آنان نيز مويه كردند. و در پايان فرمود:

«ما من احد قال في الحسين شعراً فبكي و ابكي به الاّ اوجب الله له الجنة وغفر له؛ كسي كه در رثاي حسين شعري مي گويد پس گريه نمي كند يا نمي گرياند مگر آنكه خداوند بهشت را براي او مقرر مي كند و او را مي بخشايد.»