وي يكي از بزرگ ترين شعرا واستاد «سبك هندي » مي باشد. مهارت عمده وي در غزل و تك بيت هايش است . سخنش استوار و پرمعنا و مشحون از مضمون هاي دقيق و افكار و تمثيلات لطيف و دلكش است . در ذيل قطعه اي از وي راجع به امام حسين (ع) را با هم مي خوانيم :



مظهر انوارِ باني حسين بن علي

آن كه خاك آستانش دردمندان را شفاست



ابر رحمت ، سايبان قبه پر نور او

روضه اش را از پر وبال ملائك بورياست



دست خالي بر نمي گردد دعا از روضه اش

سائلان را آستانش كعبه حاجت رواست



با لب خشك از جهان تا رفت آن سلطان دين

آب را خاك مذلّت در دهان زين ماجراست



چند روزي بود اگر مهر سليمان معتبر

تا قيامت سجدگاه خلق مهر كربلاست



آن كه مي شد پيكرش از بوي گل نيلوفري

چاك چاك امروز، مانند گل از تيغ جفاست



چرخ از انجم در عزايش دامن پر اشك شد

تا به دامان جزا،گرابر خون گريد رواست



مدحش از ما عاجزان صائب بود ترك ادب

آن كه ممدوح خدا و مصطفا و مرتضاست