آنچه در رثاي حضرت امام حسين (ع) سروده ، گرايش به مدح دارد و تنها گريزي به ميدان كربلا و تشنه شهيد شدن آن حضرت دارد:



آن گوشوار عرش كه گردون جوهري

با دامني پر از گهرش بود مشتري



در صورتش معين و در سيرتش مبين

انوار ايزدي و صفات پيغمبري



در بحر شرع لؤلؤ شهوار و همچون بحر

در خويش غرقه گشته ز پاكيزه گوهري



اقراركرده حر يزيدش به بندگي

و آنكه طفيل خاك درش خشكي و تري



از كربلا بدو همه كرب و بلا رسيد

آري همين نتيجه دهد ملك پروري